Eugene 'Hideaway' BRIDGES: Born To Be Blue /1998/
Duke ELLINGTON: The Real... /2012/
Wolfgang MUTHSPIEL: Vienna Naked /2012/
[more]
.
.
.
PRIVATE COLLECTION
__________________________________________________
Neil DIAMOND: Gold Diamond /LP 1972, London/
str.1: I'm a Believer; Monday Monday; The Long Way Home; I'll Come Running; Red Red Wine; Kentucky Woman
str.2: The Boat That I Row; You Got To Me; You'll Forget; Crooked Street; Shot Down; Solitary Man
Wydana w 1972 roku płyta zatytułowana przewrotnie ''Gold Diamond'' nie jest typową kompilacją nagrań. To w pełni autorski album Neila Diamonda, a jedynym odstępstwem jest wielki przebój ''Monday Monday'' Johna Phillipsa spopularyzowany wcześniej przez grupę The Mamas & The Papas.
Album otwiera: ''I'm A Believer'' -piosenka napisana przez Diamonda, która spopularyzowana została przez The Monkees a ostatnie triumfy święciła jej wersja z filmu ''Shrek''. Również: ''Red Red Wine'' napisany przez Diamonda i umieszczony na tej płycie w autorskiej interpretacji, święcił wielkie trimfy całe 11 lat później w adaptacji pop reggae przez zespół UB40!
Po inną z piosenek z tej płyty: ''Kentucky Woman'' sięgneli m.in. zarówno: Waylon Jennings jak i ...grupa Deep Purple!
Longplay ''Gold Diamond'' ukazuje tym samym swoisty fenomen jakim jest Neil Diamond -jeden z najważniejszych głosów piosenki przełomu XX i XXI wieku a zarazem wybitny kompozytor i autor piosenek, które w najróżniejszych, kolejnych wykonaniach co jakiś czas pojawiają się, niejednokrotnie w spektakularny sposób: okupując przez wiele tygodni listy przebojów.
Płyta ukazuje też to wczesne oblicze młodziutkiego Neila, kiedy dysponował jeszcze trochę wyższym i nie tak charakterystycznym jak w późniejszym okresie głosem, a wiele piosenek wykonywał zaledwie z akompaniamentem własnej gitary. Są tu echa muzyki folk (''Crooked Street'', ''Solitary Man''), charakterystyczne ''diamondowe'' ballady, ale przede wszystkim dużo nawiązań do rockowej muzyki środka końca lat 60-tych (''Shot Down''), spod znaku The Monkees czy The Tremeloes.
Doskonale słucha się tych dawnych nagrań Diamonda z perspektywy znajomości jego wielu późniejszych dokonań.
__________________________________________________
NOWOŚĆ !
Eugene 'Hideaway' BRIDGES: Born To Be Blue /CD 1998 (2012) Manhaton Records/
If You Don't Wanna Love Me; Little Boy Blue; Tears Of A Fool; Born To Be Blue; Learn How To Let You Go; Aching Heart; Good Times; (My Only Reason For Working) Ain't No Reason No More; Dr. Can You Tell Me; Somebody Loves You; Good Thang; A Change Is Gonna Come
Jest to reedycja płyty jaka pierwotnie ukazała się w 1998 roku nakładem wytwórnii Blueside.
Eugene 'Hideaway' Bridges to syn gitarzysty bluesowego Hidewaya Slima i krewny samej Tiny Turner. W roku 1996 Eugene opuścił USA i wstąpił w szeregi zespołu Big Joe Turner's Blues Caravan, a rok później założył własny zespół Eugene 'Hideway' Bridges Band, z którym nagrał w 1998 roku album: ''Born To Be Blue'' uznany za jedną z najciekawszych płyt bluesowych dekady na europejskiej scenie bluesowej. Później Bridges nagral jeszcze 6 płyt dla wytwórnii Armadillo Records, a jednak właśnie album ''Born To Be Blue'' pamiętany jest do dziś jako płyta, która przed 14-laty niemalże wstrząsnęła miłośnikami bluesa w Europie.
Album ''Born To Be Blue'' w ''nowej odsłonie'' wydała wytwórnia Manhaton Records, ''odpowiedzialna'' również za płyty takich artystów jak King King (''Take My Hand'', 2011) czy Buddy Whittington (''Six String Svengali'', 2011).
Album wypełnia 10 kompozycji Eugene Bridgesa oraz dwie nowe interpretacje utworów Sama Cooke'a: ''Good Times'' i słynnego: ''A Change Is Gonna Come''.
Płyta ukazała się 21.05.2012.
skład:
Eugene 'Hideaway' Bridges - wokal, gitara, instr.perkusyjne
Peter Zivkovic - fortepian
Robin Clayton - gitara basowa
Alan Savage - perkusja
oraz:
James Hallawell - organy
George Chandler - wokal
__________________________________________________
KANON JAZZU
Duke ELLINGTON: The Real... Duke Ellington /3CD's 2012 (1932-1972) Sony/Columbia/
CD1: It Don't Mean A Thing If It Ain't Got That Swing; Lazy Rhapsody; Blue Tune; Baby, When You Ain't There; St.Louis Blues; Creole Love Call; Blue Harlem; The Sheik Of Araby; Best Wishes; Blue Ramble; Clouds In My Heart; Blue Mood; Ducky Wucky; Jazz Coctail; Lightin'; Swing Low; Slippery Horn; Drop Me Off In Harlem; Happy As The Day Is Long; Get Yourself A New Broom; Bundle Of Blues; Sophisticated Lady; Jive Stomp; Harlem Speaks; Daybreak Express;
CD2: Ebony Rhapsody II; Ebony Rhapsody; Solitude; Saddest Tale; Moonlight Fiesta; Prelude To A Kiss; Hip CHic; Buffet Flat; Jazz Potpourri; It On Toast; In A Sentimental Mood; Showbeat Shuffle; Merry-Go-Round; I Don't Know Why I Love You So; Isn't Love The Strangest Thing?; Clarinet Lament; Echoes Of Harlem; Trumpet In Spades; Yearning For Love; In A Jam; Explosition Swing; Uptown Downbeat; Scattin' At The Cotton Club; Black Butterfly; Battle Of Swing;
CD3: The New Birmingham Breakdown; The New East St.Louis Toodle-O; Caravan; Azure; Chatterbox; Diminuendo In Blue; Crescendo In Blue; Harmony In Harlem; Dusk On The Desert; Steppin' Into Swing Society; Prologue To Black And Tan Fantasy; The New Black And Tan Fantasy; Ridin' On A Blue Note; Lost In Meditation; The Gal From Joe's; Scrounch; I Let A Song Go Out Of My Heart; Braggin' In Brass; Carnival In Caroline; I'm Slappin' Seventh Avenue; Dinah's In A Jam; Rose Of The Rio Grande; Pyramid; A Gypsy Without A Song; Stevedore's Serenade
W roku 2011 Sony Music będąca ''spadkobiercą'' nagrań wytwórnii Columbia rozpoczęła wydawanie serii trzypłytowych wydawnictw pod wspólnym tytułem: ''The Real...'', w ramach której ukazały się zestawy płyt: Elvisa Presleya, Johnny Casha, Milesa Davisa, Andy Williamsa, Perry Como, Billie Holiday, Louisa Armstronga a także Duke'a Ellingtona. Każde z tych wydawnictw ma również jednopłytowy swój odpowiednik będący ''skondensowaną'' wersją pełnej edycji.
Estetycznie wydawane trzypłytowe boxy z tej serii wyposażone są w staranny opis każdego z zamieszczonych na nich nagrań, których jakość jest z kolei najlepszą z możliwych (co w przypadku nagrań sprzed lat ma ogromne znaczenie), a krążki płyt stylizowane są wizualnie na płyty gramofonowe.
Po zestawach płyt z historycznymi nagraniami jazzowymi M.Davisa, B.Holiday i L.Armstronga, przyszła kolej na Duke'a Ellingtona.
W skład zestawu: ''The Real... Duke Ellington'' wchodzi 75 nagrań dokonanych w okresie od 1932 do 1972 roku dla wytwórni Columbia. Część tych nagrań ukazała się przed wielu laty na 78-obrotowych płytach gramofonowych i gdy ukazały się one na sterylnie brzmiących kompaktach, wielu miłośników nagrań z tamtej epoki uznała, iż zabiło to czar tych przeuroczych kompozycji. Cieszy więc fakt, iż w omawianym boksie znalazły się utwory poddane minimalnej obróbce, które brzmią dzięki temu niezwykle autentycznie i nie zatraciły ''duszy'' poprzez cyfrowy przekaz. Niejednokrotnie słyszymy szum starej płyty, który przypomina nam iż tak właśnie mniej więcej utwory te brzmiały przed 60-ciu czy 70-ciu laty.
Choć w zestawie zabrakło: ''Take The A Train'' -kompozycji Billy Strayhorna od zawsze kojarzonej z zespołem Ellingtona (z wspaniałym trębaczem Rayem Nance w składzie), to znajdziemy tu takie ''perełki'' jak: ''Caravan'' Juana Tizola (niewątpliwie najpopularniejszy standard wykonywany przez zespół Ellingtona), słynny temat, który przyczynił się do powstania kroku tanecznego, zwanego później foxtrotem: ''St. Louis Blues'' (jeden z standardów, po które najczęściej sięgają muzycy -najsłynniejsza wersja znalazła się na płycie: ''Louis Armstrong Plays W.C.Handy'', 1954) a wspaniałą jego wersję zarejestrowali współcześnie Jarek Śmietana i Wojtek Karolak na płycie: ''I Love The Blues'', 2011), ''Sophisticated Lady'' -napisany w 1932 przez Ellingtona i Irvinga Millsa (w wersji z 1965 roku) czy: ''In A Sentimental Mood'' (w pierwszej zarejestrowanej wersji z roku 1935).
Nagrania big bandu Duke'a Ellingtona umieszczone na tym 3-płytowym albumie uważane są przez miłośników jazzu za jedne z najdoskonalszych w dorobku zespołu z zarazem za jedne z najwspanialszych dokonań big bandów jazzowych.
Blisko 4 godziny klasyki jazzu!
opis innej płyty Duke'a Ellingtona:
opis innych płyt z serii: ''The Real...'':
__________________________________________________
NOWOŚĆ !
Wolfgang MUTHSPIEL: Vienna Naked /CD 2012 (2011), Material Records/
Another Round; Vienna; We Drink The Sun; She Won't Give Up; Empty House; Vanilla & Champagne; Lonely Together; Matteo; It's Dark Outside; Love And Haystacks; Carry Her Over The Water; Change; The Same One; When All The Movies End
Postać austriackiego gitarzysty Wolganga Muthspiela kojarzy się głównie z jazzem i wspólnymi jego dokonaniami z bratem -puzonistą, pianistą i kompozytorem: Christianem Muthspielem oraz współpracą z wibrafonistą Gary Burtonem, w którego zespole zastąpił Pata Metheny'ego. Jest wszechstronnie wykształconym muzykiem, mającym za sobą studia na słynnym Berklee College of Music i New England Conservatory. Oprócz współpracy z wspomnianym G.Burtonem, jego muzycznymi partnerami bywali do tej pory również m.in.: Dave Liebman, Peter Erskine, Paul Motian (m.in. album: ''Reincarnation of a Love Bird'', 1994) i Gary Peacock. Od 2002 roku na stałe mieszka w Wiedniu, gdzie prowadzi własną wytwórnię płytową Material Records promującą młodych muzyków.
Jako leader pod własnym nazwiskiem wydał do roku 2012 około 30 płyt, lecz zawsze były to albumy, na których prezentował się słuchaczom jako wybitny wirtuoz i instrumentalista. Dopiero na płycie: ''Vienna Naked'' nagranej w listopadzie 2011, Muthspiel zadebiutował również w roli wokalisty prezentując 14 bardzo osobistych piosenek wykonywanych wyłącznie z akompaniamentem gitary. Album według informacji towarzyszącym jego wydaniu, jest początkiem nowego rozdziału w twórczości obecnego od 30 lat na scenie muzycznej Gitarzysty i Kompozytora.
Od pierwszego dnia nagrywania płyty, w studio obecna była kamera, a z sesji nagraniowych powstało kilka wideoclipów zmontowanych przez Laurę Pleifer.
Wokal Muthspiela doskonale harmonizuje z gitarami, na jakich akompaniuje sobie wyśpiewując cykl piosenek będących swego rodzaju zwierzeniami Artysty, bądź robiącymi wrażenie luźnych kartek wyrwanych z osobistego pamiętnika. W klimacie utworów dostrzec możemy zarówno echa muzyki klasycznej (która od zawsze bliska była Muthspielowi), oczywiste nawiązania do improwizowanej stylistyki jazzowej ale przede wszystkim ze względu na wyjątkowy charakter tego albumu, klimaty z pogranicza rocka, country i folku spod znaku: Joni Mitchel, Boba Dylana czy Leonarda Cohena.
Podczas koncertów promujących: ''Vienna Naked'' Wolfgangowi Muthspielowi towarzyszą: Alegre Correa z Brazylii (perkusja i gitara) oraz Alun Wade z Senegalu (bas i wokal).
Premiera płyty: 15.06.2012