Wydana po długiej przerwie nagraniowej płyta Elżbiety Adamiak ''Zbieram siebie'' (2009) potwierdziła klasę Artystki i umocniła jej pozycję oryginalnej i rzadkiej pieśniarki, która w cudowny, poetycki sposób potrafi „wyśpiewywać życie”. Taki wydźwięk miał też wyśmienity koncert E.Adamiak w poznańskim klubie ''Blue Note''.
[more]
Elżbieta Adamiak to jedna z tych postaci polskiej piosenki, które po latach ,,przepadły'' w natłoku gwiazd i gwiazdek pojawiających się na polskiej scenie. W pierwszej połowie lat 80. Adamiak została zauważona na polskiej scenie pośród innych inteligentnych dziewczyn z gitarami (Martyna Jakubowicz, Elżbieta Mielczarek...). Pełne zadumy piosenki w rodzaju ,,Rozmowy przy ściemnionym świetle'' czy fenomenalna ,,Jesienna zaduma'' (najpopularniejsza piosenka w wykonaniu Adamiak) tworzą niezwyle ciepły i magiczny klimat
Debiutancka płyta (''Elżbieta Adamiak'', 1980) nagrana została w doborowym składzie. Wśród muzyków towarzyszących Pani Elżbiecie słyszymy bowiem m.in.Włodzimierza Nahornego, Henryka Miśkiewicza, Janusza Strobla i Jacka Skubikowskiego. Wszystkie zaś melodie Artystka skomponowała sama, a teksty na płytę napisali m.in. J.Cygan i A.Poniedzielski (prywatnie: mąż Pani Elżbiety). Najbardziej znaną piosenką z tej płyty stała się ''Jesienna zaduma'' skomponowana przez nią do wierszy Jerzego Harasymowicza.
Po debiutanckiej płycie E.Adamiak sześć lat czekaliśmy na kolejny zbiór Jej piosenek. Płyta ,,Do Wenecji stąd dalej'' (1986) zawierała 9 nowych utworów, zdecydowanie inaczej zaaranżowanych niż te znane nam z pierwszego albumu. Tekstowo i klimatycznie nie zmieniło się nic: nadal mieliśmy do czynienia z ciepłymi, łagodnie zaśpiewanymi lirycznymi piosenkami. Jednak brzmienie zespołu towarzyszącego na drugiej płycie było zdecydowanie bogatsze, tworząc chwilami wręcz jazzowy klimat (,,Stan na ,,M''). Najpopularniejszą z drugiego albumu i zarazem jedną z najpiękniejszych piosenek Elżbiety Adamiak jest ,,Gdy wybierać jeszcze mogłam'' a dodatkową atrakcją płyty ''Do Wenecji stąd dalej'' był gościnny udział w nagraniach m.in. Grażyny Auguścik, Henryka Miśkiewicza, Ryszarda Styły i Krzesimira Dębskiego.
W 2008 roku dwie pierwsze płyty E.Adamiak ukazały się łącznie w formie dwukompaktowego albumu ,,Do Wenecji stąd dalej co dzień'', a jeszcze wcześniej w serii ''Niepokonani'' pojawiła się płyta ''Nic nie mam...'' (2001) złożona z nagrań dokonanych dla Polskiego Radia, Polskich Nagrań, Poltonu i Pomatonu w latach 1977-1995.
Na scenie klubu ''Blue Note'' w czwartkowy jesienny wieczór mieliśmy okazję usłyszeć zarówno najpopularniejsze piosenki Pierwszej Damy Polskiej Piosenki, jak też piosenki mniej znane. Zarówno piękne teksty, osobisty czar Pani Elżbiety i niezwykłe interpretacje tekstów poetyckich, poparte głębokim, wewnętrznym przeżyciem stworzyły niezwykły nastrój jaki panował na sali w ciągu całych 90 minut.
''Na pierwszy ogień'' poszły ''Jesienna zaduma'' i ''Do Wenecji stąd dalej'', tak doskonale rozpoznawalne od pierwszych dźwięków przez publiczność. Artystka przyznała się do jesiennego przeziębienia, które towarzyszylo w ten wieczór również niżej podpisanemu. Wspaniale jednak się stało, iż mimo dolegliwości Adamiak wystąpiła i pozwoliła nam na przeżycie wspanialych minut z piosenkami, które tak doskonale wpasowują się w klimat jesieni.
Kilka utworów zaśpiewanych zostało w duecie z pianistą i obsługującym elektronikę Piotrem Goljatem. Między utworami Elżbieta Adamiak opowiadała wiele ciekawych anegdot dotyczących poszczególnych piosenek, stwarzając tym samym ciepły, niemal rodzinny klimat. Ze sceny popłynęły m.in. piosenki: ''Wywar z przywar'', ''Posiedzimy sobie razem w kuchni'' i ''Trwaj chwilo trwaj''. Ciekawostką jest włączenie do repertuaru kompozycji Larsa Danielssona ''Forever You'', do którego Adamiak napisała tekst zmieniając nieco jej tytuł na ''Forever Me And You''.
Jesienny klimat koncertu miał zaskakującą siłę mądrości, która zmusza do zastanowienia i przeanalizowania chwil, z których składa się całe życie.
Recital Elżbiety Adamiak, 18.10.2012 Poznań -''Blue Note''
Elżbieta Adamiak - śpiew
Piotr Goljat – fortepian, śpiew
Sebastian Ruciński – gitara
Piotr Górka – kontrabas
__________________________________________________________________
PRIVATE COLLECTION
Po roku 2000 na rynku ukazała się seria płytowa ''Niepokonani'', w ramach której po raz pierwszy w wersji kompaktowej ukazały się dostępne dotychczas jedynie na płytach gramofonowych tytuły. Wśród nich znajdziemy m.in.: ''The Most Beatiful Day'' (1980/2001) zespołu Exodus, ''Live'' (1980/2001) duetu Marek & Vacek, ''Monte Carlo Is Great'' (1981/2001) grupy Vox, ''Józefinę'' (1981/2002) Józefa Skrzeka, (1981/2002), czy płyty: ''Irlandzki tancerz'' (1979/2001) -2 plus 1, ''Królowie życia'' (1981/2001) -Kombi i kompilację nagrań Elżbiety Adamiak (''Nie mam nic...'', 1977-1995/2002). Omówienie trzech ostatnich tytułów poniżej, a o płytach z serii ''Niepokonani'' czytamy we wkładkach umieszczonych w pudełkach:
''Czas - nieubłagany wróg sztucznie lansowanych przebojów jednego lata, gwiazd zapomnianych po jednym, dwóch sezonach... Ale też sprzymierzeniec Wykonawców, których twórczość opiera się jego próbie, wychodzi z niego zwycięsko. Ich przeboje nie starzeją się, żyją swoim własnym życiem, niezależnie od przemijających mód i chwilowych trendów. Z czasem nabierają nawet nowych wartości, stają się klasyką, fascynują nowe pokolenia słuchaczy. Z myślą o tych, którzy ze względu na młody wiek nie mieli jeszcze okazji poznać najwybitniejszych osiągnięć polskiej fonografii, a także dla słuchaczy, dla których będzie to podróż wspomnień, stworzyliśmy nową serię, zatytułowaną "Niepokonani".
Elżbieta ADAMIAK: Nic nie mam... /CD 2002 (1977-1995), Polskie Radio SA/
W górach jest wszystko co kocham; Jesienna zaduma; Sytuacja w drzwiach; Opisywanie mieszkania; Stało się życie; Rozmowa przy ściemnionym świetle; Kamień drażniący ciszą; Milcząca nadzieja; Cóż, cień się kładzie; Usypianka dla Mateusza; Czas twojego życia; No i co, chyba wiosna; Na pograniczu kiczu; Się ma; Stan na ''M''; Sobie razem; Do Wenecji stąd dalej; Najlepsze lata -Atlantyda; Pat; Uzbierało sie dziś; Gdy wybierać jeszcze mogłam; Żyłam tylko snem
Oprócz znanych z płyt piosenek na płycie ''Nic nie mam...'' umieszczono również wcześniej nie publikowane na CD utwory jak choćby pięć piosenek z sesji radiowej dla Polskiego Radia z roku 1977. Wśród muzyków towarzyszących Pani Elżbiecie słyszymy m.in.Włodzimierza Nahornego, Henryka Miśkiewicza, Janusza Strobla, Grażynę Auguścik, Krzesimira Dębskiego i Jacka Skubikowskiego. Ciekawostką programu albumu są też wokalne duety Elżbiety Adamiak z Piotrem Schulzem.
Tekstowo i klimatycznie mamy do czynienia oczywiście z ciepłymi, łagodnie zaśpiewanymi lirycznymi piosenkami. Brzmienie zespołu towarzyszącego tworzy chwilami wręcz jazzowy klimat (,,Stan na ,,M''). Jedną z najpopularniejszych z tego albumu i zarazem jedną z najpiękniejszych piosenek Elżbiety Adamiak jest ,,Gdy wybierać jeszcze mogłam''.
Wszystkie nagrania zostały poddane remasteringowi, dzięki czemu cieszyć się możemy doskonałą jakością dźwięku słuchając przez ponad 70 minut tych pięknych nostalgicznych piosenek. W wkładce do płyty znajduje się krótka biografia Elżbiety Adamiak.
omówienia innych płyt Elżbiety Adamiak:
_______________________________________________
2 PLUS 1 / 2+1: Irlandzki tancerz /LP 1979, Wifon / CD 2001, Universal/
(LP str.A): Irlandzki tancerz (The Irish Dancer); Idę na zachód zielony (Raftery the poet); O Boże, Munster pobłogosław (God, Bless Munster); Do Valentine Brown (Valentine Brown); Kraina Mayo (Country Mayo); Bezdzietność (Childless); Lament na Śmierć Wiliama Gould (On the Death of William Gould); (LP str.B): Peggy Brown (Peggy Brown); Ja Ewa (I Am Eve); Ona jest Panią moją (She Is My Love); Bally na Lee (The Lass from Bally-na-Lee); Waszmość Coughlenie (O'Neill's Letter to sir John Mc Coughleyn); Na zabicie Davida Gleesona (On the Murder of David Gleeson Baliff)
''Irlandzki tancerz'' to kolejny po płycie ''Aktor'' (1977) concept album najsłynniejszej polskiej grupy pop lat 70-tych 2 plus 1.
Tym razem muzycy wzięli ''na warsztat'' irlandzką poezję ludową. Oryginalne teksty ludowych wierszy zostały mistrzowsko przełożone na język polski przez Ernesta Brylla i Małgorzatę Goraj, a muzykę skomponował i wszystkie utwory doskonale zaaranżował Janusz Kruk. Wraz z pojawieniem się płyty został zrealizowany również spektakl telewizyjny wypełniony tymi piosenkami. W okresie kiedy ukazała się ta płyta zespół 2 plus 1 pochłonięty był już jednak nagrywaniem kolejnych płyt jakie ukazały się w Niemczech (''Easy Come, Easy Go'', 1980 i ''Warsaw Nights'', 1981) co być może miało wpływ na niewystarczającą promocję tej wartościowej płyty. O ile wspomniane albumy nagrane w Niemczech w języku angielskim jakie miały przyczynić się wówczas do zdobycia zachodniego rynku płytowego brzmią dziś nieco archaicznie, ''Irlandzki tancerz'' doskonale broni się po latach. Mimo iż zawartość płyty utrzymana jest w równym stopniu w klimacie muzyki folk jak i przebojowego popu, nasycone irlandzką nutą utwory brzmią po wielu latach nadal interesująco.
Po jedną z piosenek (''Peggy Brown'') sięgnęła po latach grupa Myslovitz dając jej niejako nowe życie.
Warto pamiętać iż ''Irlandzki tancerz'' zespołu 2 plus 1 to pierwsze tak szeroko potraktowane przedsięwzięcie (płyta + spektakl TV) propagujące folklor Irlandii w Polsce. Płyta w zremasterowanej edycji brzmi doskonale. Szkoda jednak iż wkładkę edycji kompaktowej wydanej w serii ''Niepokonani'' w przeciwieństwie do longplaya, pozbawiono niestety tekstów piosenek.
skład:
Elżbieta Dmoch - flet, wokal
Janusz Kruk - fortepian, gitara, wokal
Cezary Szlązak - klarnet, saksofon, fortepian, wokal
Aleksander Mrożek - gitary, harmonijka
Bogusław Mietniowski - gitara basowa
Wacław Laskowski - perkusja
oraz:
Marek Śnieć - banjo
Józef Gawrych - instr.perkusyjne
Kazimierz Cwynar - instr.perkusyjne
_______________________________________________
KOMBI: Królowie życia /LP 1981, Wifon / CD 2001, Universal, (1980,1981)/
(LP str.A:) Nie mam nic; Jesteś wolny; Słodka jest noc; Smak wina; (LP str.B:) Bez ograniczeń; Teleniedziela; Ostatnie safari; Królowie życia
Jak wiadomo, zespół Kombi od roku 1992 nie istnieje, a późniejsza reaktywacja grupy bez Sławomira Łosowskiego a wkrótce też i bez perkusisty Jana Pluty, pod łudząco podobną nazwą rzuciła cień na wiarygodność pozostałych w zespole samozwańczych liderów: Grzegorza Skawińskiego i Waldemara Tkaczyka.
Dzisiejsze oblicze zreformowanego zespołu różni się znacznie od tego sprzed lat. Można albo to zaakceptować, albo odrzucić. Osobiście w żadnym wypadku nie akceptuję tego co wyczyniają dziś Panowie Skawiński i Tkaczyk pod szyldem brzmiącym niemal identycznie jak nazwa prowadzonego kiedyś przez Sławomira Łosowskiego zespołu, w którego składzie mieli zaszczyt się znaleźć. Nie zmienia to jednak faktu, iż dokonania zespołu Kombi darzyłem wielką sympatią przed laty jako nastolatek, a dziś z perspektywy czasu nadal uważam to co zespół S.Łosowskiego zrobił dla polskiej muzyki rozrywkowej za ważne i znaczące. Muzyka grupy stanowiła bowiem coś w rodzaju pomostu między melodyjną muzyką pop (a nawet disco), a rockiem. Nie mając wówczas nic wspólnego z tandetną i banalną muzyką ''dla mas'' zespół potrafił do tych ''mas'' dotrzeć w sposób inteligentny, przekazując oprócz chwytliwej melodii i wpadającego w ucho refrenu, również wartości ambitniejsze i bardziej wartościowe w dziedzinie melodyki, aranżacji, teksów... 
''Królowie życia'' to druga płyta zespołu, na którą złożyło się osiem nagrań powstałych w okresie listopad 1980 -styczeń 1981, a zarazem płyta podsumowująca niejako pierwszy okres działalności formacji, wolny jeszcze od naleciałości elektronicznej muzyki dyskotekowej lat 80-tych, jakie charakteryzowały późniejsze studyjne albumy kwartetu, a później tria (''Nowy rozdział'', 1984; ''Kombi 4'', 1985 i ''Tabu'', 1989). Po nagraniu tej płyty zespół opuścił perkusista Jan Pluta, którego zastąpił Jerzy Piotrowski -ex SBB, zastąpiony z kolei... automatem perkusyjnym).
Tytułowe nagranie z płyty ''Królowie życia'' umieszczone na końcu płyty to jeden z największych hitów zespołu okupujący swego czasu pierwsze miejsca krajowych list przebojów i grany chętnie podczas wielu dyskotek w latach 80-tych. To także jeden z kilku nieśmiertelnych ''hymnów'' polskiej muzyki rockowej lat 80-tych w rodzaju ''Autobiografii'' Perfectu czy ''Dorosłych dzieci'' grupy Turbo.
Pozostałe nagrania wypełniające płytę to nasycone klimatami funky utwory rockowe (''Nie mam nic'', ''Jesteś wolny'', ''Teleniedziela'', ''Ostatnie safari''), dwa utwory instrumentalne (''Smak wina'', ''Bez ograniczeń''), oraz piękna stylowa ballada ''Słodka jest noc''.
Niezwykle ważną rolę poza leaderem i twórcą większości repertuaru na płycie -S.Łosowskim, pełnił wówczas doskonały w tamtych latach basista Waldemar Tkaczyk, nadając utworom funkującego posmaku.
Szkoda iż grupa istniała tak krótko, ale dobrze iż pozostało po niej kilka płyt, po które chętnie od czasu do czasu sięgam.
W wersji oryginalnej płyta ukazała się w analogowej wersji winylowej w roku 1981, a równo 20 lat później Universal w serii ''Niepokonani'' wydał cyfrowo zremasterowaną edycję na CD.
skład:
Sławomir Łosowski - instr.klawiszowe
Grzegorz Skawiński - wokal, gitara, instr.klawiszowe
Waldemar Tkaczyk - gitary basowe
Jan Pluta - instr.perkusyjne
omówienie innej płyty Kombi:
_______________________________________________
tekst, fot. i skany: R.R.