* Molpe Music
* Mounira MITCHALA: Chili Houritki
* Nancy VIEIRA: Na Ama
* David ALVAREZ: Clandestino
* HIJOS DE AGUEYBANA: Agua del Sol
[more]
.
.
.
________________________________________
PRIVATE COLLECTION
________________________________________
Molpe Music /CD Molpe Music/
Gul Hacer Toruk: Dok zulfunu; Gamzedeyim; Stelios Petrakis: Voreia Monoipatia; Castellas; Kevin Seddiki: L'Enfant et l'Arbre; Balafon; Electrik GEM: Kutchek; Rado et Melike; Titi Robin: La Famille; Ton Doux Visage; Oneira: Dins leis auras; Apopse Ta Mesanyxta
Płyta jest wizytówką agencji impresaryjnej Molpe, która zrzesza artystów z różnych stron świata, będących współtwórcami nurtu zwanego world music.
Na płycie znalazły się nagrania sześciu Artystów, spośród których każdy prezentuje się w dwóch nagraniach.
Wokalistka Gul Hacer Toruk śpiewa w natchniony, uduchowiony sposób a jej śpiewowi towarzyszą doskonałe etniczne instrumenty tworząc w obu jej świeckich pieśniach zawartych na tej płycie nastrój niemal religijny.
Stelios Petrakis porusza się w klimatach muzyki z czasów minojskich, wywodzącej się z krajów wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego. Rzewne nuty wygrywane przez skrzypce poparte są dźwiękami gitary klasycznej, liry korbowej i rozlicznych egzotycznych perkusjonaliów podczas ''Vorela Monoipatia''. ''Castellas'' to z kolei pięknie wyśpiewana poruszającym głosem pieśń ponownie ozdobiona wirtuozerskimi skrzypcowymi popisami. 
Znany polskim miłośnikom muzyki dzięki wspólnym koncertom z Alem Di Meola (m.in. w Poznaniu 13.03.2012) i płycie ''Pursuit Of Radical Rhapsody'' (2011) gitarzysta Kevin Seddiki, prezentuje nam się w dwóch nagraniach ''wyciętych'' z jego autorskiego krążka ''Il Sentiero'' (2012): ''L'enfant et l'arbe'' ozdobiony egzotycznie brzmiącym wokalem, oraz ''Balafon''.
Wieloosobowa grupa Electric GEM (Grand Ensemble de la Méditerranée) preferuje muzykę wywodzącą sie z kultury krajów Morza Śródziemnego będącą mieszanką macedońskich tematów cygańskich i muzyki ...rockowej, wzbogaconą o nuty improwizowane.
Francuski gitarzysta Titi Robin znany z wyśmienitego trzypłytowego albumu nagranego wraz z muzykami z Indii, Maroka i Turcji: ''Riverbanks / Les Rives'' (2011), oraz z występów podczas Festiwalu ''Ethno Port Festiwal 2012'' na tej płycie reprezentowany jest utworami: ''La Famille'' i ''Ton Doux Visage''.
Ostatnim wykonawcą tej etnicznej kompilacji jest zespół Oneira (z greckiego: Kraina Marzeń) -międzynarodowa formacja prowadzona przez perkusistę i perkusjonalistę Bijana Chemirani, której muzyka jest skrzyżowaniem rozmaitych kultur. Zarówno lira korbowa Pierlo Bertolino, flet Harrisa Lambrakisa, wokalizy Maryam Chemirani i Greczynki Marii Simoglou jak i gitara Kevina Seddiki tworzą w nagraniach na płycie niezwykłą harmonię zabarwioną wirtuozerskimi akordami jazzowymi. Na płytę ''Molpe Music'' wybrano dwa utwory z albumu Oneiry ''Tale Yad'' (2011): ''Dins leis auras'' oraz wzbogacony egzotycznym kobiecym żałośnie zawodzącym wokalem ''Apopse Ta Mesanyxta''.
Cała płyta ''Molpe Music'' to wspaniałe spotkanie z muzyką wywodzącą się z odległych kultur.
CZYTAJ RÓWNIEŻ:
________________________________________
Mounira MITCHALA: Chili Houritki /CD 2011, Lusafrica/
Haguina; Hourra; Tourabi; Choukrane; Independance (Chili Houritki); Saboura; Al Salam Alena; Imane; Anina Nina; Antina; Hirate; Nadira
Piosenkarka, autorka tekstów i aktorka Mounira Mitchala pochodząca z Czadu w tekstach swych piosenek porusza niejednokrotnie tak trudne tematy jak przymusowe małżeństwa, ludobójstwo w Darfurze, wojna domowa w Czadzie czy dyskryminacja chorych na AIDS. Czyni to z Artystki swego rodzaju wojowniczkę i głos sumienia narodu afrykańskiego .
Jej płyta ''Chili Houritki'' to dawka doskonale zaaranżowanych i wyśmienicie zaśpiewanych piosenek mieszczących się w ramach muzyki określanej mianem afropop silnie zakorzenionej w typowej muzyce ludowej Republiki Czadu z jej charakterystycznymi elementami jak n'gadja, kidi czy nielim. W konwencję muzyki łatwoprzyswajalnej wplecione zostało brzmienie wielu egzotycznych instrumentów jak choćby garaya, udu czy kora. Słuchając płyty dostrzeżemy też wpływy wielu innych kultur doskonale integrujące się i wzajemnie uzupełniające.
Doskonale brzmi gitara udu, na której gra wirtuoz tego instrumentu Emile Biayenda. Dźwięki jej ozdabiają m.in.utwory ''Tourabi'' i ''Saboura''.
Nagranie tytułowe (''Independance (Chili Houritki)'') to pełna optymizmu i radości pieśń wspaniale i bogato zaaranżowana. Potężnie brzmiące, bogate instrumentarium i świetnie zaaranżowane chórki czynią z tego utworu jeden z najdoskonalszych fragmentów całej płyty.
''Saboura'' to piękna i wzruszająca ballada z doskonale brzmiącą gitarą i ponownie perfekcyjnie zaaranżowanymi chórkami oraz słyszaną w oddali stylową wokalizą.
''Al Salam Alena'' wyśpiewana jest przez Mounirę wraz z chórem a capella, a jedynymi dźwiękami poza wokalem jest rytmiczne klaskanie.
Wspaniały głos, doskonałe aranżacje i świetnie uchwycony klimat afrykańskiej muzyki podany w sposób bardzo przystępny, a jednocześnie zachowujący wszelkie cechy pierwowzoru. To muzyka wypływająca z duszy, która potrafi nie mizdrząc sie w stronę słuchacza i tak ująć go bez reszty.
skład:
Mounira Mitchala - wokal
RIbar Dounian - gitary
Charles Kely Razanakoto - gitary
Idriss Yaya Bassa - garaya
Ndem Palio - gitara basowa
Guy N'Sangue - gitara basowa
Emile Biayenda - perkusja, shaker & udu
Issa Dakuyo - instr.perkusyjne, calebasse & kora
Ngartoinan Tedji - instr.perkusyjne
Nancy VIEIRA: Na Ama /CD 2011, Lusafrica/
Maylen; No Ama; Cab' Verde Na Coraçon; Na O Minino Na; Nhara Santiago; Brasil (Nos Sonho Azul); Tristalegria; Trabuco; Ninguem Édi Ninguem; Dxame Concheb; Mimoria; Cigana De Curpin Ligante
''Na Ama'' jest już czwartym albumem w dorobku pochodzącej z Wysp Zielonego Przylądka wokalistki Nancy Vieira, która fonograficznie zadebiutowała w wieku 20 lat albumem ''Nos Raca'' (1995). Jednak dopiero album ''Segred'' (2005) zapewnił jej trwałe miejsce w gronie najpopularniejszych wykonawców z kręgu muzyki ethno. Piosenki wykonywane przez okrzyczaną mianem ''Następczyni Cesarii Evory'', urodzoną w Gwinei Nancy Vieira to utwory odwołujące się do tradycyjnej muzyki tego odległego regionu świata. Obecnie Artystka mieszka w Lisbonie jednak sercem nadal pozostaje na Wyspach Zielonego Przylądka a swą przynależność do tego regionu manifestuje poprzez swą muzykę utrzymaną w melancholijnym stylu zwanym morna. Jej głosowi towarzyszą na płycie gitary, skrzypce, fortepian i rozliczne perkusjonalia.
Płytę otwiera piękna piosenka ''Maylen'' napisana przez poetę, muzyka i historyka kultury afrykańskiej -Mario Luco.
Doskonale brzmi ozdobiona wyśmienitymi partiami gitary ''Tristalergia'', uwodzi słodko brzmiąca urocza piosenka Mario Luco ''Trubuco'' a wzrusza sentymentalna ballada ''Dxame Concheb''.
Podczas swawolnej ozdobionej wspaniałym wielogłosowym chórkiem piosenki ''Mimoria'' natomiast, czuć swing i jazzową nutkę instrumentalistów.
Album ''Na Ama'' charakteryzuje doskonały, precyzyjnie modulowany głos, bogactwo mieszających się stylów muzycznych i rzadka kombinacja instrumentalna, w której znajdziemy także flet, cavaquinho i charakterystyczną portugalską gitarę.
Piosenki sączące się melancholijnie z odtwarzacza podczas słuchania tej płyty można powoli odkrywać i obierać niczym soczyste, słodkie mandarynki w promieniach południowego słońca.
Płyta swą premierę miała 2 kwietnia 2012.
skład:
Nancy Vieira - wokal
Nando Andrade - fortepian, instr.perkusyjne
Samuel Cruz (Samu) - cavaquinho
Eder Mota - gitara basowa
Yanick Almeida - flet
Tey Concalves - instr.perkusyjne
Renanto Almeida - chórki
oraz:
Voginha - gitary
Cesar Lima - gitary
Nilza Xalino - chórki
Miguel Gomez - congas
Mamadou 'MC' Camara - gitara
Pedro Castro - gitara
To Barbosa - skrzypce
Mario Lucio - chórki
Constantino Cardoso & Bibia Silva - chórki
________________________________________
NOWOŚĆ !
David ALVAREZ: Clandestino /CD 2012, Tumi/
A mi me gusta Compay; Como la Mariposa; Despertar; Desquite; Desventura; Distancia; El Alma; Ellas es asi (politica); Espejismo; Juego de Manos; La Tarde; Lluvia; Mujer; Musa del Rio; Trovador; Y no se que pasa!
Dysponujący niepowtarzalnym głosem kubański poeta, kompozytor i trubadur David Alvarez nagrał jeden z najbardziej ekscytujących albumów muzycznych Ameryki Łacińskiej ostatnich lat: ''Clandestino''. To cykl szesnastu piosenek, w których Artysta porusza tematy miłości, religii i problemów społecznych. Wszystko to podane jest w wykwintnym, słonecznym i klimatycznym kubańskim sosie muzycznym, zdecydowanie bliższym stylistycznie do muzyki ludowej Hiszpanii niż Afryki. Każda z piosenek nasycona jest śródziemnomorskim smakiem oraz nastrojem muzyki średniowiecznej i barokowej.
Już od pierwszych dźwięków dobiegających do nas po uruchomieniu płyty, dociera do nas muzyka bardzo bogato zaaranżowana na wiele rozlicznych, egzotycznych instrumentów perkusyjnych oraz trąbkę, saksofon, flet czy fortepian. Wiodącym instrumentem w tych urzekających przepychem dźwiękowym utworach jest jednak gitara, której David Alvarez jest wybitnym wirtuozem.
Doskonały popis gitarowy ma miejsce choćby podczas ''Desventura''.
Przepiękna ''Como la Mariposa'' umieszczona na ''Clandestiono'' jako drugie nagranie, to urzekająca rzewną linią melodyczną piosenka mogąca z powodzeniem konkurować z wieloma standardami kubańskiej piosenki, a zarazem nagranie jakie z powodzeniem mogłoby stać się światowym przebojem.
Każdy instrument na płycie dodaje coś od siebie tworząc z ''Clandestino'' płytę, na której poza głosem i gitarą Avareza zasłuchać możemy się w piękne partie np, fletu (''Despertar''), saksofonu sopranowego (''Desquite''), czy fortepianu, trąbki i gitary basowej (''Distancia'') a świetnie aranżacje chórków dopełniają całości.
Najbardziej nasyconym jazzową nutą zdaje się być ''Distancia'' z świetną partią gitary basowej Gaspara De Avity Garcia, fortepianowymi pasażami Jose Ramona Cabrery i partiami trąbki Eddy de Armasa Camejo.
W konwencji piosenki festiwalowej utrzymana jest z kolei ''El Alma'' zaaranżowana z orkiestrowym rozmachem.
W jednym z nagrań (''Desquite'') Alvarezowi towarzyszy muzyk legendarnej grupy jazzowej Irakere: Alfred Thompson. W nagraniach na płytę wziął udział także członek kultowego Buena Vista Social Club: Roldan Carballoso Gomez.
Na ''Clandestino'' znajdziemy elementy zarówno jazzu jak salsy i flamenco.
skład:
David Alvarez Garrido - wokal, marakasy
David Alvarez - gitara, marakasy
oraz:
Gaspar De Avita Garcia - bass, chórki
Jose Angel Perez Perez - timbal, bongosy, chórki
Yan Hernandez Moreno - tres, chórki
Damian Sayas Casal - congas
Loidis Taboada Perez - flet, chórki
Lauren Malmierka - fortepian
Otto A.Cuenca Blanco - cajon
Dayron Ortega - gitara
Willian Robleyo - skrzypce
Lester - wiolonczela
Roldan Carballoso Gomez - laud
Eddy de Armas Camejo - trąbka
Raul Martinez (Rufy) - perkusja
Jose Ramon Cabrera (El Pity) - fortepian
Lino Lores Garcia - gitara
Alfred Thompson - saksofon
NOWOŚĆ !
HIJOS DE AGUEYBANA: Agua del Sol /CD 2012, Tumi/
Saludo al Sol; Ven ven; Te Invito; Ohami; Morenita; Aqua del Sol; No me dejes solo; Orgulloso; Eco; Loren; Bandido; En la Vecinda; Te Invito/ Jazz ver.
Rytm bębna przyzywający do tańca zawsze towarzyszy muzyce z Puerto Rico. Ta muzyczna tradycja stworzona została jednak przez afrykańskich niewolników. Przetrwała stulecia, dzięki czemu do dziś istnieją zespoły składające hołd muzyce opartej na rozmaitych instrumentach perkusyjnych i plemiennych śpiewach. Taką grupą jest ośmioosobowa formacja Hijos De Agueybana złożona z kreatywnych Artystów obdarzonych niezwykłymi mozliwościami rytmicznymi i ekspresyjnymi.
Gatunek muzyki jaki preferuje zespół Hijos De Agueybana nazywany jest bomba. Bomba powstała w okresie gdy Afrykańczycy zostali zmuszeni do pracy na plantacjach cukru w Puerto Rico. W różnych miejscach, posługując się różnymi językami, znaleźli wspólne środki ekspresji: rytm bębnów, taniec i śpiew. W porównaniu z muzyką afrykańską, bomba jest mniej szorstka i w większym stopniu podkreślająca harmonie wokalne nadając utworom bardziej piosenkowej estetyki. Dziś bomba ma swą lokalną strukturę w Puerto Rico i grono współczesnych jej wykonawców. Rodzinny zespół Hijos De Agueybana jest najlepszą formacją w swym rodzaju, a ze swą muzyką podróżuje po całym świecie oczarowując jej klimatem coraz większe rzesze słuchaczy. Muzyka zespołu zawiera niezwykle potężny potencjał taneczny jak przenika do wykonywanych utworów, a ich koncerty niejednokrotnie przeistaczają się w muzyczne święto z udziałem publiczności.
W roku 2012 utwory Hijos De Agueybana zostały po raz pierwszy opublikowane na płycie. Album nosi tytuł ''Agua del Sol'' i ukazał się nakładem wytwórni Tumi 25 września.
Włączenie przez muzyków Hijos De Agueybana nowoczesnych elementów na płycie wprowadziło szeroką paletę dźwiękową w tętno muzyki i uczuć jakimi ona emanuje.
Typowe utwory w stylistyce bomba sasiadują tutaj z nagraniami utrzymanymi w nieco odmiennej stylistyce. I tak, doskonałym intro płyty ''Agua del Sol'' jest nasycony elektronicznymi efektami i egzotycznym chórem utwór ''Saludo al Sol'', wspaniale wprowadzający nas w klimat jaki towarzyszyć nam będzie na płycie przez godzinę.
Tytułowe nagranie z płyty utrzymane jest z kolei w rytmie salsy i zostało bogato zaaranżowane m.in. na fortepian i sekcję dętą.
Na koniec płyty mamy do czynienia z jazzem w najczystszej postaci. Na płycie bowiem umieszczono jeszcze raz pieśń ''Te Invito'', tym razem zaaranżowaną w ciekawej jazzowej aranżacji. Jak słychać bomba sprawdza się w tej konwenji wyśmienicie.
Płyta "Agua del Sol'' to przede wszystkim porywające dźwięki perkusji oparte na melodyjnych brzmieniach i grupowych, mantrycznych, plemiennych śpiewach radośnie celebrujących pełnię życia.
skład:
Quique Hernandez - chorus
Minerva Rosa - chorus
Alondra Vazquez - chorus
Otoqui Reyes - vocal, first barril, director
Angel Reyez - first barril
Ramon Vazquez - barril buleador, chorus
Jose Alicea - cuas, chorus
Felix ''Papo'' Aguilu - barril buleador, chorus
oraz:
Tony Gonzalez - vocal, electronic sound
Kristy Mangual - vocal
Andy Montanez - vocal
Tony Mapeye - vocal
Luis Rosa - vocal
________________________________________
tekst i skany: R.R.