Kolejnym koncertem jaki odbył się w poznańskim jazz clubie ''Blue Note'' pod szyldem ''Jazz Top'' był recital fortepianowy wspaniałego duetu pianistów: Sławka Jaskułke i Piotra Wyleżoła -''DuoDram''.
[more]
Podczas ubiegłorocznego festiwalu ''Jazz Gdyni Festival'' pianiści Sławek Jaskułke i Piotr Wyleżoł zarejestrowali album przynoszący w większości nagrania swych własnych kompozycji, jaki opatrzyli stosownym tytułem ''DuoDram'' (2011). Jak się okazało szyld ten z powodzeniem przyległ do duetu przynosząc obu artystom sukces w postaci jednomyślnego uznania przez odbiorców płyty ''DuoDram'' za jedną z najciekawszych pozycji fonograficznych muzyki jazzowej 2011 roku, i zdecydowanie jedną z najbardziej wartościowych pozycji płytowych polskiej jazzowej muzyki fortepianowej ostatnich lat.
Określenie: ''jazz'' w stosunku do propozycji muzycznej dwóch spośród najwybitniejszych dziś pianistów młodego pokolenia wydaje się być zdecydowanie mało reprezentatywne. Obaj pianiści bowiem poruszają w swych utworach najróżniejsze obszary muzyczne, a jazz wydaje się być w tym przypadku tylko punktem wyjściowym i pretekstem do poruszania tak odległych wydawałoby się rejonów, jak muzyka klasyczna, czy ...rock i boogie.
Specyfika repertuaru jaki charakteryzuje działalność duetu bliższa jest raczej większym salom koncertowym lub aulom niż klubom jazzowym. Muzykom stosunkowo rzadko zdarza się występować pod szyldem ''DuoDram'' w wnętrzach o specyfice i klimacie poznańskiego ''Blue Note''. Jednak jak miało okazać się w trakcie listopadowego wieczoru w Poznaniu, i w tej konwencji piękna podniosła interpretacja tematu K.Wheelera ''Kind Folk'', rytmiczna i pełna dynamiki kompozycja Sławka Jaskułke: ''My Way'', czy odmienne stylistycznie ''Preludiosum G'' inspirowane twórczością Fryderyka Chopina -zabrzmiały w sali ''Blue Note'' doskonale.
Dla klubu było to swego rodzaju wyzwanie także logistyczne; na niewielkiej scenie bowiem umieszczono tego wieczora dwa potężne fortepiany. To drugi taki przypadek w historii klubu od czasu koncertu Bogdana Hołowni i Kuby Stankiewicza w grudniu 2002.
Już od pierwszych dźwięków dobywanych z dwóch fortepianów zostaliśmy wchłonięci przez rozległe pejzaże muzyczne malowane klawiszami obu Panów. Zarówno S.Jaskułke jak i P.Wyleżoł to pianiści mający za sobą wiele najróżniejszych dokonań oraz uczestnictwo w wielu muzycznych projektach Największych Muzyków. Projekt ''Duo Dram'' to wspaniały efekt tego co powstało na skutek fuzji tych dwóch wielkich osobowości.
Klubowy charakter koncertu okazał się zdecydowanie odmiennym od atmosfery festiwalowego rozmachu jaki dostrzegalny jest w nagraniach zamieszczonych na płycie ''DuoDram'' (2011). Porównując sposób interpretacji utworów w stosunku do koncertowej płyty duetu, dostrzec można było większą swobodę pianistów w konstruowaniu improwizowanych pasaży co sprawiało wrażenie obcowania z muzyką mniej klasycyzującą, niż na koncertowym albumie.
Na uwagę zasługuje niezwykła komunikacja między obydwoma muzykami dostrzegalna w czasie koncertu w postaci wzajemnych gestów i uśmiechów obu Panów zasiadających naprzeciw siebie, choć oddalonych otwartymi fortepianami. Większa swoboda muzyków nie oznaczała jednak w przypadku tego koncertu obniżenia jakichkolwiek poprzeczek artystycznych czy brzmieniowych, lecz najzwyklejszy jazzowy feeling jaki charakteryzuje koncerty klubowe.
Poza wcześniej wymienionymi utworami ze sceny popłynęły do nas m.in. ''Piece For Wietek'' Wyleżoła, rozbudowany ''Movement I'' czy rytmiczna kompozycja Sławka Jaskułke: ''S Boogie Man'', która była okazją do przeniesienia się w klimaty powstałe w wyniku niezwykle akordowego sposobu gry na fortepianach.
Doskonały wieczór i wspaniała okazja dla poznańskiej publiczności do zapoznania się z wspólnymi dokonaniami dwóch spośród najwybitniejszych dziś pianistów jazzowych: Sławka Jaskułke i Piotra Wyleżoła
Jaskułke & Wyleżoł: ''DuoDram'', 10.11.2012, Poznań -''Blue Note''
skład:
Sławek Jaskułke - fortepian
Piotr Wyleżoł - fortepian
fot.udost.przez Blue Note:
opisy płyt ''DuoDram'':
___________________________________________________________________________
PRIVATE COLLECTION
___________________________________________________________________________
Bill CARROTHERS Trio: A Night at the Village Vanguard /2CD's 2011 (2009), Pirouet/
CD1 (First Set): Tiny Capers; Joy Spring / Delilah; Gerkin For Perkin; Gertrude's Bounce; Jordu; This Is Worth Fighting For; Home Row; News From Home; Let's Get Lost; Those Were The Days;
CD2 (Second Set): Junior's Arrival; Time; Jordan Is A Hard Road To Travel; Peg; Blue Evening; Discombopulated; Snowbound; Days Of Wine And Roses; Our House
Podczas słuchania "A Night at the Village Vanguard" mamy wrażenie niemal bezpośredniego uczestnictwa w muzycznym święcie jakim jest koncert wyśmienitego tria w legendarnym nowojorskim klubie jazzowym. Jak wiadomo koncerty klubowe odbywają się w dwóch setach. Każda z płyt tego zestawu oznaczona jest odpowiednio dopiskiem ''first set'' i ''second set'' dzięki czemu mamy możliwość poczucia wyjątkowego klimatu charakterystycznego dla Village Vanguard.
Nostalgiczne dźwięki fortepianu i ciepło brzmienia tria nawiązuje swą estetyką do słynnych nagrań Billa Evansa sprzed 50 lat. Nieprzypadkowo nasuwa się taka analogia, bowiem w tym samym klubie Evans dokonał nagrań jakie wypełniły legendarny album "Sunday At The Village Vanguard", a Bill Carrothers podobnie jak Marc Copland (obaj pianiści związani są z wytwórnią płytową Pirouet) postrzegany jest w ostatnich latach jako muzyk rozszerzający stylistykę wypracowaną przez Evansa.
Koncert otwiera jednoznaczny hołd dla geniuszu Clifforda Browna: kompozycja ''Tiny Capers'', a następnie temat ''Joy Spring'' z wplecionymi nutami Victora Younga (''Delilah''), i na koniec 20 minutowego ''brownowskiego'' tribute'u ''Gerkin For Perkin''. Do muzyki Clifforda Browna Carrothers wraca jeszcze raz podczas drugiego setu (''Junior's Arrival''). Nawiązaniem do Browna są też kompozycje Richiego Powella (''Gertrude's Bounce'' i ''Time'') związanego z jego kwintetem w latach 50-tych ub.wieku.
Długi wstęp Nicolasa Thysa wspaniale wprowadza nas w klimat 10-minutowego dynamicznego tematu opartego na tradycyjnej kompozycji "Jordan is a Hard Road to Travel".
Podczas przepięknej ballady "Peg" dosłuchać się możemy natomiast niemal mozartowskiej subtelności podczas cytatu rozpoczynającego kompozycję Carrothersa. Sześć z dziewiętnastu tytułów wypełniających 140 minut doskonałego koncertu to kompozycje leadera. Poza Brownem i Powellem pianista sięga m.in.również po tak zaskakujące tematy jak ''Those Were The Days'' rosyjskiego kompozytora Borisa Fomina czy temat z filmu ''Days Of Wine And Roses'' (1962) napisany przez Henry'ego Mancini.
Klasyczne brzmienie, dużo znanych z wielu innych wykonań tematów, a jednak mamy do czynienia z muzyką mimo iż nie otwierającą nowych rozdziałów w Księdze Jazzu -niezwykle oryginalną i brzmiącą bardzo świeżo.
Doskonali muzycy, świetny warsztat, wyśmienity repertuar, wspaniały klubowy nastrój.
skład:
Bill Carrothers - fortepian
Nicolas Thys - kontrabas
Dre Pallemaerts - perkusja
opis innej płyty wydanej przez Pirouet:
___________________________________________________________________________
NOWOŚĆ !
Helge LIEN: Kattenslager /CD 2012, Ozella/
Grusveivandrer; Furulokk; Ur; Babbel; Stille By; Kattenslager; Knyt Og Kna; Uro; Oy
Norweski pianista i kompozytor Helge Lien znany z doskonałej płyty ''Natsukashii'' (2011) tym razem wraca do koncepcji solo piano albumem ''Kattenslager''.
Helge Lien zadebiutował w 2000 roku płytą ''Talking To A Tree'' (nagraną również w konwencji: solo piano) prezentując niezwykły kunszt wirtuozerski i wzbudzając podziw norweskiego środowiska jazzowego. Wkrótce chcąc rozbudować brzmienie pisanej przez siebie muzyki powołał do życia własne trio, do którego zaprosił kontrabasistę Frode Berga i perkusistę (znanego w Polsce m.in. dzięki wspólnym koncertom z Grzechem Piotrowskim) Knuta Aalefjara. Już pierwsza płyta tria: ''What Are You Doing The Rest Of Your Life'' okazała się wielkim sukcesem plasującym Trio w czołówce skandynawskiego jazzu obok Tria Esbjorna Svenssona -EST. Od tej pory zespół wydając kolejne płyty, koncertował w wielu miejscach świata jak choćby (poza Norwegią i Szwecją) w: Japonii, Korei, Kanadzie, Hiszpanii, Włoszech, Wielkiej Brytanii, Luksemburgu, Rosji, Belgii, Niemczech (m.in.w słynnym Schloss Elmau), Austrii, Rumunii i Danii -wszędzie przyjmowany niezwykle gorąco przez zwolenników akustycznego jazzu.
Album ''Hello Troll'' (2008) zdobył w 2008 roku Nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy Album Jazzowy, a wydany w 2011 roku przez wytwórnię Ozella Music wcześniej wspomniany, siódmy album: ''Natsukashii'' (2011) podobnie jak wcześniejsza płyta ''Spiral Circle'' (2002) został nominowany do Grammy.
Płyta ''Kattenslager'' to powrót Helge Lien do koncepcji solo piano. Tym razem jednak Pianista stworzył formę opartą na wolnych improwizacjach, tworząc abstrakcyjne muzyczne pejzaże budowane nie tylko czystym brzmieniem fortepianu, lecz również wymyślnymi efektami dźwiękowymi preparowanymi przy użyciu instrumentu.
Tytuł płyty jest równie ekscentryczny jak muzyka ją wypełniająca; Lien słuchając muzyki z lat 60-tych błędnie nazwał termin ''plattenslager'' (płyta pop) jako: ''kattenslager'' tworząc na własny użytek termin określający subtelne, tajemnicze i niepokojące dźwięki fortepianu.
Na płycie Helge Lien wyzwolił się z jakichkolwiek ograniczeń narzucanych przez motywy melodyczne. Pomysły i rozwiązania dźwiękowe wypływają podczas gry spod jego palców z pełną swobodą i oderwaniem od jakichkolwiek kategorii muzycznych. W grze Lien na ''Kattenslager'' dostrzec można znane z nagrań dokonanych w trio lirykę i impresjonizm, jednak poszczególne utwory nie są oparte na wcześniej skonstruowanych melodycznych ramach.
Muzyka zaskakująca, chwilami niepokojąca. Bezpośrednia i nieprzewidywalna.
Płyta ukazała się 9 października 2012 nakładem wytwórni Ozella.
opisy innych płyt wytwórni Ozella:
tekst, zdjęcia i skany: R.R.+ materiały Blue Note