* Fred HO + The Green Monster Big Band: The Sweet Science Suite
* Fred HO + Quincy Saul: The Music Of Cal Massey: A Tribute
* Mulgrew MILLER & Kluver's Big Band: Live. Grew's Tune
* YAZZ: So Dans
[more]
>
>
___________________________________________________________________________
PRIVATE COLLECTION
___________________________________________________________________________
Fred Ho to amerykański saksofonista barytonowy, kompozytor i band leader, a także ceniony dramaturg, pisarz i aktywny działacz społeczny. Już od dwóch dekad jest jedyną w swoim rodzaju zjawiskową postacią amerykańskiej sceny jazzowej. W swej twórczości od lat silnie akcentuje swe dalekowschodnie korzenie kulturowe i społeczne tworząc pionierskie połączenie free-jazzu i ludowej muzyki Chin, będące swego rodzaju połączeniem agresywności i kontrastowej delikatności. Jest autorem kilku współczesnych oper, opraw muzycznych spektakli teatralnych, muzyki baletowej, a pod własnym nazwiskiem opublikował jak dotąd kilkanaście płyt.
W roku 1982 powołał do życia legendarną formację Afro Asian Music Ensemble, a 15 lat później wraz z Davidem Bindmaninem założył Brooklyn Sax Quartet. Choć osiadłego na stałe w Brooklynie Freda Ho zwykle nazywa się twórcą jazzowym, on sam nie utożsamia się z terminem stworzonym przez białych Amerykanów, uważając iż jego asynchroniczna muzyka oparta w dużej części na tradycyjnym azjatyckim i afrykańskim brzmieniu bliższa jest terminu: world music.
W roku 2006 u Freda Ho zdiagnozowano raka jelita grubego. Artysta jednak nie poddał się chorobie i nadal oddaje się działalności muzycznej czego projekt ''The Sweet Science Suite'' (2011) inspirowany życiem Muhammada Ali i biograficznym filmem o największym pięściarzu świata ''The Greatest'' z roku 1969 oraz wydany krótko później album nagrany wraz z Quincy Saulem są doskonałym przykładem.
Fred HO + The Green Monster Big Band: The Sweet Science Suite /CD 2011, Mutable/
Shake Up The World!; Float Like A Butterfly, Sting Like An Afro Asian Bumblebee!; No Vietnamese Ever Called Me Nigger!; Rope-A-Dope; Worthy Of Praises Most High (aka The Greatest!); bonus tracks: In A Pan-African Mood; Teaching The Ape To Write Poems
Płyta ''The Sweet Science Suite'' to concept album inspirowany życiem Muhammada Ali i biograficznym filmem o największym pięściarzu świata ''The Greatest'' z roku 1969 (ciekawostka muzyczna: w filmie oprócz samego Ali, wystąpił też George Harrison). To muzyka oparta na fundamentach awangardowego jazz rocka z posmakiem folkloru afrykańskiego opracowana na wieloosobowy big band powołany do życia z myślą o tym projekcie. Fred Ho zgromadził śmietankę wybitnych muzyków jazzowych tworząc 20-osobowy zespół jaki pod dyrekcją Whitneya George zagrał jego kompozycje.
Brzmienie fusion i niezwykły przepych aranżacyjny spotęgowany brzmieniem monumentalnie wręcz brzmiącej 15-osobowej sekcji dętej towarzyszy nam od samego początku płyty. W otwierającym album ''Shake Up The World!'' zbudowanym wokół pompatycznej linii melodycznej zaskakuje wirtuozeria zarówno Bobby'ego Zankela grającego na saksofonie altowym jak i dwóch trębaczy: Nabate Isles i Winstona Birda.
W 11-minutowym ''Float The Butterfly ...'' mamy do czynienia początkowo z wrażeniem chaosu dźwiękowego, z którego jednak wyłania się pełna animuszu i niezwykłej werwy pięknie zbudowana partia barytonu samego leadera Freda Ho oraz doskonałe partie organów elektrycznych Arta Hirary i solo puzonu Earla McIntyre. Inspiracją do nagrania tego utworu był dla Ho temat Billy'ego Maya ''The Green Hornet Theme''.
Najdłuższą częścią suity jest blisko 17-minutowy temat ''No Vietnamese Ever Called Me Nigger!'', w którym podobnie jak podczas wcześniejszych utworów, właściwa linia melodyczna wyłania się z improwizacji jaka w przypadku tak ogromnego składu tworzy chwilami niemal swoistą kakofonię w pierwszych minutach utworu. Doskonale brzmią w połowie utworu tenorowe solówki Bhindy Keidel i Salima Washingtona utrzymane w iście coltrane'owskiej konwencji.
Płytę wydaną przez nowojorską oficynę Mutable uzupełniają dwa nagrania bonusowe: inspirowany tematem Ellingtona ''In A Sentimental Mood'' improwizowany utwór przewrotnie zatytułowany: ''In A Pan-African Mood'', będący bardzo swobodnym potraktowaniem słynnego standardu oraz free jazzowe wariacje saksofonowe Freda Ho na temat wiersza Jamesa Tate z udziałem gościnnie zaproszonej do studia perskiej wokalistki Haleh Abghari.
Jak czytamy w książeczce dołączonej do płyty wydanej w okładce utrzymanej w komiksowej konwencji; legenda Mohamada Ali dała siłę Fredowi Ho u którego zdiagnozowano pięć lat wcześniej raka jelita grubego, do nie poddania się chorobie i dalszej działalności muzycznej czego projekt ''The Sweet Science Sweet'' oraz wydany krótko później album nagrany wraz z Quincy Saulem wypelniony utworami Cala Masseya (''The Music Of Cal Massey: A Tribute'', 2012) są doskonałym przykładem.
skład:
dyrygent: Whitney George
Bobby Zankel, Jim Hobbs, Bhinda Keidel, Salim Washington, Ben Barson, Fred Ho - saksofony
Winston Byrd, Stanton Davis, Nabate Isles, Amir ElSaffar - trąbki
Bob Pilkington, Marty Wehner, Richard Harper, Earl McIntyre - puzony
David Harris - puzon, tuba
Amanda Monaco - gitara
Art Hirara - instr.klawiszowe
Wes Brown - kontrabas
Royal Hartigan - instr.perkusyjne
oraz:
Haleh Abghari - wokal
***
Fred HO + Quincy Saul: The Music Of Cal Massey: A Tribute /CD 2011, Mutable/
The Black Liberation Movement Suite: Prayer; (Het God-damn-it) Things Have Got to Change; Man at Peace in Algiers (for Eldridge Cleaver); The Black Saint (for Malcolm X); The Peaceful Warrior (for Martin Luther King, Jr.); The Damned Don't Cry (for Huey P.Newton); Reminiscing About Dear John (for John Coltrane); Babylon; Back to Africa (for Marcus Garvey);
Quiet Dawn; Goodbye Sweet Pops (for Louis Armstrong); The Cry of My People
''The Music Of Cal Massey: A Tribute'' to płyta wypełniona utworami Cala Masseya jaki zasłynął dzięki swej operze ''Lady Day'' na początku lat 70-tych. O Masseyu Fred Ho pisał w swej książce ''Wicked Theory, Naked Practice: A Fred Ho Reader'' opublikowanej w 2009 roku. Tym razem postanowił oddać hołd kompozytorowi muzyką opracowaną wraz z Quincy Saulem tworząc album koncepcyjny złożony z utworów Masseya napisanych dla tak wielkich postaci XX wieku jak m.in.: Martin Luther King, John Coltrane czy Louis Armstrong, których podobizny zdobią także doskonale zaprojektowaną okładkę płyty.
Głównym elementem albumu jest 9-częściowa suita skomponowana w 1970 roku a opracowana aranżacyjnie przez Romulusa Franceschini w roku 1986: ''The Black Liberation Movement Suite''.
Świetnie brzmi trzecia jej część napisana dla Eldridge Cleavera: ''Man at Peace in Algiers'' ozdobiona doskonałymi partiami saksofonu Bhindy Keidel i puzonu Aarona Johnsona, oraz wysmakowaną solówką fortepianową Arta Hirary.
Wirtuozeria Hirary na tym albumie niejednokrotnie okazuje się bardzo ważnym elementem brzmienia, co mamy przykład choćby podczas zbudowanego wokół partii puzonu (Frank Kuumba Lacy) tematu ''The Black Saint'', gdzie to jednak właśnie fortepian decyduje o strukturze całości utworu.
Impresyjny klimat dominuje podczas saksofonowej ballady dedykowanej Martinowi Lutherowi Kingowi: ''The Peaceful Warrior'' zagranej wyśmienicie na tenorze przez Bhindę Keidel.
W podobnym nastroju utrzymana jest ballada dla Johna Coltrane'a ''Reminiscing About Dear John'' nasycona ponownie pięknym brzmieniem saksofonu B.Keidel w coltrane'owskim duchu.
Natomiast dwuminutowa miniaturka ''Babylon'' to miejsce dla Bena Barsona (saksofon barytonowy), Franka Kuumby Lacy (puzon) i Melanie Dyer (skrzypce) na realizację free jazzowych improwizacji.
Suitę kończy utrzymany w klimacie jazzowej samby, najbardziej oscylujący wokół stylistyki afro jazzu utwór ''Back To Africa''.
Trzy dodatkowe utwory wypełniające pozostałe 21 minut albumu to już autorskie opracowania aranżacyjne Freda Ho z roku 1985 bez udziału uczestniczącego w realizacji poprzedzającej je suity Quincy Saula: klasycznie zaaranżowany na big band temat ''Quiet Down'' z świetną partią Salima Washingtona, dedykowany L.Armstrongowi ''Goodbye Sweet Pops'' zagrany stylowo na trąbce przez Nabate Isles i najdłuższy w programie płyty, 10-minutowy, niemal żałobny w swym przekazie temat ''The Cry of My People''.
Mimo iż podobnie jak album ''The Sweet Science Suite'' jest to muzyka oparta na fundamentach awangardowego jazz rocka z posmakiem folkloru afrykańskiego, opracowana jest tym razem w bardziej stonowany i łagodniejszy sposób. 14-osobowy zespół powołany do życia z myślą o tym projekcie to artyści od lat współpracujący z Fredem Ho podczas rozlicznych projektów. Podobnie jak w przypadku poprzedniego albumu, tak i w tym przypadku Fred Ho zgromadził śmietankę wybitnych muzyków jazzowych tworząc zespół jaki zagrał pod dyrekcją Whitneya George. Tym co instrumentalnie wyróżnia ten projekt jest dołączenie do składu sekcji smyczkowej w osobach skrzypaczki Melanie Dyer i wiolonczelistki Dorothy Lawson oraz fakt iż sam Fred Ho jako muzyk nie pojawia się w składzie zespołu.
skład:
dyrygent: Whitney George
Bobby Zankel, Bhinda Keidel, Salim Washington, Ben Barson - saksofony
Jackie Coleman, Nabate Isles, Jameson Chandler - trąbki
Frank Kuumba Lacy, Aaron Johnson - puzony
Art Hirara - fortepian
Wes Brown - kontrabas
Royal Hartigan - instr.perkusyjne
Melanie Dyer - skrzypce
Dorothy Lawson - wiolonczela
opisy innych płyt wytwórni Mutable:
________________________________
NOWOŚĆ !
Mulgrew MILLER & Kluver's Big Band: Live. Grew's Tune /CD 2012, Stunt Records/
Thinking Out Loud; Return Trip; Samba D'Blue; Hand In Hand; When You Get There
Weteran jazzowej sceny, legendarny pianista Mulgrew Miller znany z historycznej formacji Art Blakey's Jazz Messengers, oraz wspólnych płyt m.in. z Bennym Golsonem, Ronem Carterem, Freddie Hubbardem, Woody Shawem, Joe Lovano, a w ostatnich latach także z Kennym Garrettem, Cassandrą Wilson czy Pierrickiem Pedronem w lutym 2012 roku nagrał płytę wraz z działającym od 1977 roku duńskim Big Bandem Jensa Kluvera.
Niejednokrotnie porównywany mimo agresywnego i energicznego sposobu gry do Oscara Petersona Miller podczas tegorocznego pobytu w Danii zaproszony został przez Jensa Kluvera na krótkie tournee z jego big bandem, które objęło pięć koncertów. Okazją było 35-lecie istnienia jednej z najbardziej liczących się w Europie orkiestr jazzowych Kluver's Big Band a zarazem pożegnanie opuszczającego ją założyciela, który przekazał pałeczkę nowemu kierownikowi Larsowi Mollerowi. Koncerty z wielkimi jazzmanami świata należą do tradycji duńskiej orkiestry. W przeszłości Jens Kluver zapraszał na wspólne koncerty takich m.in. artystów jak: Thad Jones, Clark Terry, Lee Konitz, Joe Henderson, Joe Lovano czy John Scofield. Mulgrew Miller przygotował na tą szczególną okazję wspólnych koncertów kilka własnych kompozycji, które z kolei rozpisali aranżacyjnie na big band wraz z Jensem Kluverem: Matt Harris, Dennis Mackrel i Jesper Rils, a niniejsza płyta jest zapisem ostatniego z pięciu duńskich występów jaki odbył się w lutym w ramach ''Winter Jazz Festival'' w Vejle.
Efektem jest doprawdy wyśmienita płyta wypełniona w większości długimi, rozbudowanymi utworami starannie podzielonymi na fortepianowe dialogi z poszczególnymi grupami instrumentów. Leaderem jest oczywiście sam Mulgrew Miller, lecz wyśmienici muzycy Big Bandu mają wielokrotnie okazję zabłysnąć indywidualnością. Przykładem na to niech będzie choćby doskonały popis wyśmienitego gitarzysty Sorena Bo Addemosa, oraz perkusisty Mortena Lunda (znanego z płyt wytwórnii ACT: Adam Bałdych & The Baltic Gang: ''Imaginary Room'', 2012 i Iiro Rantala ''My History of Jazz'', 2012) jaki towarzyszy nam w trakcie rozimprowizowanego 13-minutowego ''Hand In Hand''. Improwizowane sola w trakcie koncertu big bandu to wielka sztuka i wyzwanie dla duńskich muzyków. Jednak każdy z instrumentalistów Kluver's Big Band to klasa sama w sobie. W ciągu 35 lat działalności orkiestry Jensowi Kluverowi udało się zebrać w składzie doprawdy samą ''śmietankę'' jazzowych instrumentalistów.
''Grew's Tune'' to doskonała porcja wyśmienitej muzyki pełnej lirycznego piękna oryginalnych kompozycji Millera połączonego z doskonałym brzmieniem kilkunastoosobowego składu. To zarazem bardzo efektowne pożegnanie jednej z najwybitniejszych europejskich orkiestr jazzowych jaką od 35 lat był Kluver's Big Band z udziałem żywej legendy jazzowego fortepianu.
Jedna z najwspanialszych płyt jazzowych nagranych w 2012 roku.
skład:
Mulgrew Miller - fortepian
Niels Lyhne Lokkegaard - saksofony
Johan Toftegaard Knudsen - saksofon, flet
Michael Bladt - saksofon, klarnet
Claus Waidtlow - saksofon
Finn Henriksen - saksofon
Michael Millfield Molhede - trąbka
Jan Lynggard Sorensen - trąbka
Jakob Buchanan - trąbka
Rasmus Bogelund - trąbka
Nikolai Bogelund - puzon
Stefan Ringive - puzon
Henrik Resen - puzon
Niels Jakob Norgaard - puzon
Soren Bo Addemos - gitara
Morten Ramsbol - kontrabas
Morten Lund - perkusja
Jens Kluver - dyrygent
***
NOWOŚĆ !
YAZZ: So Danso /CD 2012, Stunt Records/
Mas Que Nada; Corrida Da Jancada; Perhaps; So Danco Samba; Besame Mucho; Sway; Girl From Ipanema; Samba De Uma Nota; Dindi; Quiet Nights, Corcovado; Doralice; Manha De Carnaval
Pochodząca z Mozambiku wokalistka Yasmin Kierkegaard posługująca się dźwięcznym pseudonimem Yazz na swojej debiutanckiej płycie, prezentuje dwanaście pięknie zaaranżowanych i zmysłowo wykonanych utworów w przeważającej części utrzymanych w stylistyce bossa novy. Aż sześć spośród nich to kompozycje zmarłego w 1994 roku brazylijskiego muzyka, kompozytora, aranżera, wokalistę oraz jednego z twórców stylu bossa nova Antonio Carlosa Jobima, którego twórczość stała się na przestrzeni dziesięcioleci inspiracją dla wielu artystów, nie tylko z kręgu jazzu. Z jego kompozycji korzystali m.in. Stan Getz, Astrud Gilberto, Charlie Byrd, Dizzy Gillespie, Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Oscar Peterson, Herbie Hancock, Chick Corea, Sting a w ostatnim czasie również Brian Bromberg poświęcając Jobimowi całą plytę (''In The Spirit Of Jobim'', 2012).
Skoro Jobim to płyta nie mogłaby się ukazać bez słynnej: ''Girl From Ipanema'' -rozsławionej przez Astrud Gilberto.
Znajdziemy tu także ''Samba De Uma Nota So'' spopularyzowaną w Polsce przez przez Jonasza Koftę i Hannę Banaszak (''Samba na jedną nutę'') wydaną ongiś na płycie: ''Kofta'', na świecie rozsławiona natomiast również dzięki interpretacji Gilberto.
Wzruszająco brzmi zaśpiewany przez Yazz temat: ''Quiet Nights, Corcovado'' nagrany w przeszłości m.in. przez: Cannonballa Adderleya, Milesa Davisa, Charlie Byrda, Oscara Petersona, Ellę Fitzgerald i Astrud Gilberto, a w świecie muzyki pop spopularyzowany m.in. przez Cliffa Richarda, Engelberta Humperdincka i Arta Garfunkela.
Jedna z piosenek (''Sway'') to duet wokalny Yazz z Martinem Brygmannem.
Niejednokrotnie mamy okazję zachwycić się poza zmysłowym głosem Yazz wspaniałymi możliwościami instrumentalistów, jak choćby ujmujące solo kontrabasu podczas kończącej płytę, pięknej piosenki ''Manha De Carnaval''.
Yazz towarzyszy grupa świetnych muzyków: Jakob Dinesen (saksofon) i Poul Reimann (fortepian) z Danii, oraz rodowici Kubańczycy: Carloz Perez (puzon), Yasser Pino (kontrabas) i Eliel Lazo (perkusja) dodający muzyce na ''So Danso'' autentycznego południowego brzmienia.
Interpretacje są szczere, natchnione i pełne muzykalności, ekspresji oraz szacunku gatunkowego. W pięknie ułożonym programie płyty miesza się z sobą jazz, soul, r'n'b, gospel, salsa i bossa nova.
Płytą zachwycić się powinni zarówno miłośnicy brazylijskiej samby, fani jazzu jak i zwolennicy muzyki rozrywkowej na najwyższym z możliwych poziomie.
Muzykalność, energia, witalność -a wszystko to podane w uwodzicielski i ujmujący sposób przez piękną śpiewającą dziewczynę i doskonałych instrumentalistów.
skład:
Yazz - wokal
Jakob Dinesen - saksofon
Carlos Perez - puzon
Yasser Pino - gitara
Poul Reimann - instr.klawiszowe
Eliel Lazo - instr.perkusyjne
oraz:
Martin Brygmann - wokal
________________________________
tekst i skany: R.R.