[more]
Największa popularność zespołu przypada na drugą połowę lat 70-tych ub.stulecia. Wówczas to po związaniu się z spółką kompozytorską Mike Chapman - Nicky Chinn i podpisaniu kontraktu z wytwórnią RAK udało się zespołowi wylansować dziesiątki przebojów okupujących rozmaite listy przebojów. Pierwszym wielkim przebojem było nagranie ''If You Think You Know How To Love Me'' z płyty firmowanej jeszcze wczesną nazwą: Smokey (''Changing All The Time'', 1975). Następne wielkie hity z tego okresu to m.in. ''Needles And Pins'', ''For A Few Dollars More'', ''Living Next Door To Alice'', ''Mexican Girl'' czy ''Oh Carol''.
W 1982 roku zespół opuścił perkusista Pete Spencer oraz wokalista i frontman Chris Norman, który rozpoczął karierę solową i związał się na krótki czas z połową szalenie popularnego w latach 80-tych duetu Modern Talking -Dieterem Bohlenem, dzięki któremu udało mu się wylansować takie przeboje jak: ''Midnight Lady'' czy ''Broken Heroes''. Po czteroletniej przerwie Smokie wrócili na scenę wraz z nowym wokalistą Alanem Bartonem, perkusistą Stevem Pinellem i wzbogacając brzmienie o instrumenty klawiszowe (Martin Bullard). Lata 80-te nie były tak błyskotliwym okresem dla zespołu jak poprzednia dekada, lecz również obfitowały w sukcesy, do jakich niewątpliwie zaliczyć można choćby album ''Boulevard of Broken Dreams'' (1989), jaki odniósł duży sukces (w Norwegii znajdował się ponad rok na liście 10 Top Records, w tym trzy miesiące na pierwszej pozycji).
W 1995 roku w wypadku samochodowym zginął wokalista Alan Barton, a krótko później z działalności w zespole zrezygnował główny gitarzysta Alan Silson. Tym samym dalsza działalność zespołu stanęła pod znakiem zapytania. Jedynym muzykiem, który grał w zespole od początku jego istnienia został basista Terry Uttley i to dzięki jego inicjatywie zespołowi udało się kontynuować dalszą działalność. Nowym gitarzystą formacji został Mick McConnell, a rolę wokalisty i frontmana przejął Mike Craft. Od szesnastu już lat skład Smokie jest stabilny a zespołowi z wielkim powodzeniem koncertującemu na całym świecie udaje się podczas występów zarówno przywołać ducha lat 70-tych jak i przedstawiać nowe ciepło przyjmowane przez publiczność utwory.
Ostatni raz miałem okazję usłyszeć i zobaczyć zespół podczas koncertu 08.02.1997. Kolejną sposobnością był koncert w Poznaniu 10.12.2012, na który wybrałem się ze szczególnym entuzjazmem. Tym razem bowiem grupa wystąpić miała wraz z orkiestrą symfoniczną prezentując nowe aranżacje zarówno wielkich przebojów z całego niemal 40-lecia działalności jak i nowe kompozycje. W bogatym repertuarze zespołu znajduje się wiele znakomitych utworów, które już w podstawowych wersjach nawiązują stylistycznie do estetyki orkiestrowej jak choćby wielki przebój ''I'll Meet You At Midnight'' czy ''In The Heat Of The Night'' z muliplatynowego albumu ''Bright Lights & Back Alleys'' (1977). Pierwszy z nich pojawił się wprawdzie podczas koncertu lecz w bardzo skromnej orkiestracji. Ale po kolei.
Zespołowi podczas poznańskiego koncertu towarzyszyła kierowana przez Adama Banaszaka poznańska orkiestra L'Autunno, znana już z podobnego projektu w Polsce z muzykami Electric Light Orchestra. Po kilkuminutowym orkiestrowym intro, jakie wprowadziło bardzo doniosły nastrój, na scenie pojawili się główni bohaterowie wieczoru. Ponieważ jedynym muzykiem Smokie jaki gra w zespole od początku jego istnienia jest Terry Uttley, to na nim właśnie spoczęło prowadzenie koncertu i błyskotliwe zapowiedzi poszczególnych utworów. Perkusista grupy Steve Pinell natomiast kilkakrotnie podczas koncertu wchodził na swój zestaw perkusyjny skutecznie zachęcając publiczność do zabawy. Orkiestra L'Autunno towarzyszyła zespołowi podczas wykonywania znacznej części repertuaru dość dyskretnie wzbogacając tradycyjne brzmienie wielu utworów. Z jednej strony szkoda iż: dyskretnie. Z drugiej z kolei: zbytnie przearanżowanie znanych przebojów jakie popłynęły ze sceny mogłoby okazać się mało czytelne dla licznie zgromadzonej tego wieczoru w poznańskiej ''Arenie'' publiczności przyzwyczajonej do tradycyjnego brzmienia znanych od dziesięcioleci przebojów.
Doskonale przyjęto ''If You Think You Know How To Love Me'', ''Needles And Pins'', ''Baby It's You'', ''Mexican Girl'' czy ''For A Few Dollars More''. Muzycy zachęcali publiczność do wspólnej zabawy i wyśpiewywania refrenów. Kiedy zabrzmiał rytmiczny przebój ''Oh Carol'' mało kto zajmował już miejscea siedzące a podczas wspólnego odśpiewywania refrenu ''Don't Play Your Rock 'n' Roll To Me'' niejeden z uczestniczących w koncercie nabawił się bólu gardła.
Na bis zabrzmiało oczywiście nieśmiertelne ''Living Next Door To Alice'' odśpiewane przez całą ''Arenę'' a na zestawie perkusyjnym S.Pinell rozwiesił ku radości polskiej publiczności biało-czerwoną flagę. W starym tradycyjnym stylu zespół zakończył występ podchodząc do publiczności i wymieniając uściski dłoni przy instrumentalnym podkładzie muzycznym.
Wspaniała podróż w czasie i okazja przypomnienia sobie największych przebojów jednej z najpopularniejszych grup lat 70-tych i świetnie zorganizowany show. Patrząc na mającego ''sześć krzyżyków'' siwiutkiego Terry'ego Uttleya śpiewającego refreny piosenek o pierwszej miłości ktoś nie znający magii muzyki lat 70-tych może odnieść dziwne wrażenie. Dla wszystkich pamiętających jednak czasy gdy plakaty zespołu ozdabiały ściany młodzieżowych pokojów, a ''Needles And Pins'' była w żelaznym repertuarze każdego niemal posiadacza magnetofonu ZK-120 lub ZK-140 był to doprawdy magiczny wieczór.
Organizatorem koncertu była międzynarodowa agencja koncertowa ''Makrokoncert'', która w grudniu przygotowuje jeszcze jedno bardzo oczekiwane w Poznaniu wydarzenie koncertowe -występy Orkiestry Glenna Millera 19.12.2012.
Smokie z Orkiestrą Symfoniczną, 10.12.2012, Poznań -''Arena''
________________________________________
PRIVATE COLLECTION
________________________________________
Jacqui NAYLOR: Lucky Girl /CD 2011, Ruby Star Records/
Lucky Girl; Nothing Could Be Better Than You; The Surrey With The Fringe On Top; Since I Love You; It Was Supposed To Work Out; Only Love Can Break Your Heart; Dreamin' Prayin' Wishin'; Moon River; Sunshine And Rain; I Promise; Angel Eyes; Close The Door; You're My Favourite Person; I Can' Make You Love Me; Beatiful
Amerykanka Jacqui Naylor to wyjątkowa piosenkarka charakteryzująca się bardzo nowatorskim frazującym stylem wokalnym. Od ponad dziesięciu lat znana jest zarówno z własnych kompozycji, jak również doskonałych interpretacji znanych standardów jazzowych. Mówi się o niej iż jest swoistym skrzyżowaniem Diany Krall, Norah Jones i Joni Mitchell posiadając jazzową manierę pierwszej, głęboką zmysłowość drugiej i przekaz emocjonalny trzeciej z wymienionych. Coś w tym jest, bowiem słuchając jej płyty jaka ukazała się w 2011 roku nakładem wytwórni Ruby Star trudno nie dostrzec jak Naylor potrafi swymi interpreatcjami zarówno uwieść jak i wywołać doprawdy głębokie emocje charakteryzujące muzykę bluesową. Płyta została wydana ponownie przy okazji publikacji wydawnictwa DVD ''Lucky Girl: A Portrait of Jacqui Naylor'' w roku 2012.
Na płycie będącej już ósmą pozycją w dyskografii Jacqui Naylor znajdziemy dziewięć jej własnych kompozycji napisanych wraz z pianistą i gitarzystą jej zespołu Artem Khu jak i sześć utworów pochodzących z dorobku takich m.in. spółek kompozytorskich jak Rodgers/Hammerstein (''The Surrey With The Fringe On Top'') czy Mercer/Mancini (znana z filmu ''Śniadanie u Tiffany'ego'' piosenka ''Moon River''). Ciekawostką jest wplecienie w pierwszy z wymienionych tematów cytatu z ''Breezin''' George'a Bensona oraz wyjątkowa interpretacja utworu Neila Younga ''Only Love Can Break Your Heart'', udowadniająca tym samym w jak różnej stylistyce w wyśmienity sposób potrafi odnaleźć się wokalistka łamiąc tym samym jakiekolwiek bariery stylistyczne. Nawiązanie do Bensona znajdziemy także podczas ''Sunshine And Rain'' dzięki wspaniale frazującej gitarze Arta Khu.
Czy jest to melancholijna pieśń ''It Was Supposed To Work Out'', optymistyczna ''Dreamin' Prayin' Wishin''', czy żarliwie zmysłowa ''Close The Door'' czy w końcu zamykająca płytę słodko brzmiąca ''Beatiful'' -w każdym przypadku mamy do czynienia z ogromem emocji przekazywanych przez ujmujące interpretacje.
''Lucky Girl'' to mieszanka klasycznej wokalistyki soulowo-jazzowej z rockową ekspresją i domieszką folk-bluesowego ducha. Jacqui Naylor łączy najróżniejsze stylistyki w sposób doprawdy niezwykły, a zarazem naturalny i robiący wrażenie tak oczywistego jak kolaż Rodgersa i Hammersteina z Bensonem. Tej płyty po prostu trzeba posłuchać!
skład:
Jacqui Naylor - wokal
Art Khu - instr.klawiszowe, gitary
Chloe Scott - flet
John Evans - gitara basowa, instr.perkusyjne
Josh Jones - instr.perkusyjne
oraz:
Alison Evans -chórki
Crystal Monee Hall - chórki
czytaj również: LongPlay newsletter ''Lucky Girl''
________________________________________
NOWOŚĆ !
RUST /CDSP 2012, Rust/
Dancing Days; Life Goes On; Do You Feel Your Rock 'n' Roll; Show Me radio edit; That's All You've Got video
Kolejna EP-ka zespołu jaki od pewnego czasu szturmem zdobywa nagrody na różnego rodzaju festiwalach torując sobie drogę na coraz większych i ważniejszych scenach w kraju. W 2012 roku Rust został laureatem Festiwalu w Jarocinie, co być może zwróci wreszcie uwagę mediów na młodą grupę tworzącą brzmienie będące niezwykłym pomostem pomiędzy klasyką hard rocka a dzisiejszym ciężkim brzmieniem. Rust ma na swym koncie już jeden pełnowymiarowy album, jednak od czasu jego nagrania zespół przeszedł coś w rodzaju metamorfozy i dzisiejsze oblicze grupy zdecydowanie różni się od tego jakie zespół reprezentował na debiutanckiej płycie ''RusT'n'Roll'' (2009). Piątka młodych Muzyków z Poznania chętnie sięga po klasykę rocka ciekawie ją interpretując, dzięki czemu podczas koncertów grupy możemy wysłuchać takich ''kamieni milowych'' rocka jak choćby ''Imigrant Song''.
Na kilkunastominutowej płytce zamieszczono 4 utwory audio, plus video do ''That's All You've Got''. 
''Dancing Days'' doskonale nawiązuje do stylistyki klasyków gatunku -AC / DC. Mocny, wysoki wokal Michała Przybylskiego oraz doskonałe, ciężko brzmiące riffy gitarowe i świetna produkcja nagrania sprawiają, iż można śmiało postawić ''Dancing Days'' obok współczesnych światowych produkcji hard rockowych i to bez najmniejszych kompleksów. Wszystkie 5 utworów na płytce to oryginalne, świeże kompozycje wokalisty M.Przybylskiego oraz gitarzystów składu: S.Szymkowiaka i P.Trybusza. Zdolność samodzielnego tworzenia materiału jest niewątpliwie ogromnym atutem zespołu, posiadającego własny, wypracowany styl. Siłą grupy są częste koncerty w najróżniejszych zakątkach kraju. Fakt ten niewątpliwie wpływa na potężną siłę zespołu w sensie stworzenia intuicyjnego niemal zrozumienia i tzw. chemii pomiędzy muzykami, co jak wiadomo jest niezwykle ważnym filarem każdej kapeli.
Odwoływanie się do tradycji i nadanie jej świeżego oddechu dzisiejszego sposobu postrzegania hard rocka, sprawia iż Rust jest zespołem niezwykle oryginalnym na dzisiejszej scenie rockowej, który najlepsze zapewne ma dopiero przed sobą. Mam nadzieję, iż po kolejnej ''małej płytce'' zespół wejdzie do studia by zarejestrować materiał na długo oczekiwany pełnowymiarowy album.
skład:
Michał Przybylski - wokal
Szymon Szymkowiak - gitara
Piotr Trybusz - gitara
Paweł Malinowski - gitara basowa
Łukasz Czechyra - perkusja
opis innej płyty RUST:
_______________________________________
NOWOŚĆ !
ROYAL PHILHARMONIC ORCHESTRA: What The World Needs Now... The Music Of Burt Bacharach /CD 2012, Royal Philharmonic Orchestra/
Overture; Magic Moments (Graham Bickley); Do You Know The Way To San Jose (Sarah Lark); Don't Make Me Over (Alison Jiear); Anyone Who Had A Heart (Mary Carewe); Wives And Lovers (Graham Bickley); I Say A Little Prayer (Graham Bickley, Mary Carewe, Alison Jiear, Sarah Lark); (There's) Always Something There To Remind Me (Alison Jiear); Walk On By (Sarah Lark); (There's) Always Something There To Remind Me (Alison Jiear); Walk On By (Sarah Lark); (They Long To Be) Close To You (Mary Carewe); What's New Pussycat? (Graham Bickley); South American Getaway / Raindrops Keep Fallin' On My Head (Graham Bickley, Mary Carewe, Alison Jiear, Sarah Lark); Promises, Promises (Graham Bickley); I'll Never Fall In Love Again (Mary Carewe); Wishin' And Hopin' / A House Is Not A Home (Sarah Lark, Alison Jiear); Twenty-Four Hours From Tulsa (Graham Bickley); Casino Royale; The Look Of Love / This Girl's In Love With You (Alison Jiear, Sarah Lark); Make It Easy On Yourself (Graham Bickley); Alfie (Mary Carewe); That's What Friends Are For (Graham Bickley, Mary Carewe, Alison Jiear, Sarah Lark); Arthur's Theme (Best That You Can Do) (Graham Bickley, Mary Carewe, Alison Jiear, Sarah Lark); What The World Needs Now Is True (Graham Bickley, Mary Carewe, Alison Jiear, Sarah Lark)
* Beautiful melodies, stunning vocals and excellent sound perfectly orchestrated. A unique tribute to arguably one of the greatest composers of popular music that is Burt Bacharach. *
Burt Bacharach to jeden z najwybitniejszych kompozytorów XX wieku. W latach 60-tych i 70-tych był zdecydowanie dominującą postacią w muzyce pop i autorem niezliczonej wręcz ilości wyrafinowanych pod względem melodyki przebojów. Wszystkie utwory Bucharacha to małe arcydzieła zdecydowanie wyróżniajace się na listach przebojów niezapomnianymi melodiami, niekonwencjonalnym metrum oraz niepowtarzalnymi akordami. Bucharach łącząc elementy jazzu, popu, muzyki brazylijskiej i rocka stworzył zupełnie nową estetykę. Wraz z autorem teksów Halem Davidem Bucharach stworzył jedną z największych spółek autorskich minionego stulecia.
Trudno dziś obiektywnie ocenić jaki wpływ na popularność wielu artystów miała muzyka Burta Bucharacha. Pewne jest natomiast iż zarówno Gene Pitney, Bobby Vinton, Herb Alpert, Tom Jones, Dusty Springfield, Roberta Flack, Neil Diamond, Diana Krall czy grupy The Driffters, Manfred Mann i Walker Brothers bardzo dużo mu zawdzięczają. Najwięcej jednak zrobił swą muzyką dla Dionnie Warwick, która większość swego repertuaru opierała na cudownych piosenkach jakie z upływem lat trafiły do ponadczasowego kanonu a w okresie ich pojawiania się zapewniały Warwick nawet 20 wielkich hitów w ciągu jednego dziesięciolecia. Pośród tych tytułów znajdziemy m.in. ''Walk On By'', ''Close To You'', ''Raindrops Keep Fallin' On My Head'' czy nagraną przez Dionnie Warwick w towarzystwie Eltona Johna, Stevie Wondera i Gladys Knight w 1985 roku piosenkę ''That's What Friends Are For'' napisaną do muzyki Bacharacha przez ówczesną życiową partnerkę kompozytora Carol Bayer Sager. Wielu twierdzi, iż Warwick właśnie Bucharachowi zawdzięcza swą popularność, jaką zyskała już w latach 60-tych. Bucharach współpracował również na szczeblu spółek autorskich z takimi choćby artystami jak Elvis Costello czy Christopher Crross (największy platynowy przebój Crossa to piosenka ''Arthur's Theme (Best That You Can So)'' z roku 1981 do muzyki Bacharacha). W ostatnich latach z twórczości Bucharacha korzystają także muzycy rockowi udowadniając uniwersalizm i wszechstronność jego dorobku kompozytorskiego. Kompozycje Bacharacha znalazły się w repertuarze m.in. zespołów: Oasis, REM, Faith No More i White Stripes.
Royal Philharmonic Orchestra (Królewska Orkiestra Filharmoniczna) jest brytyjską orkiestrą z siedzibą w Londynie nazywaną też "Brytyjską Orkiestrą Narodową" założoną w 1946 roku przez sir Thomasa Beechama. Od początku swej działalności aż do dziś zrzesza najlepszych muzyków a prowadzą ją zawsze wybitni dyrygenci. Repertuar orkiestry obejmuje wszystkie gatunki muzyczne od klasyki po muzykę pop.
W dziedzinie muzyki klasycznej w nagraniach Royal Philharmonic Orchestra do historii przeszły doskonałe rejestracje utworów Claude Debussy'ego i Maurice Ravela pod batutą Barry'ego Wordswortha w 1993 roku oraz Symfonii Cesara Francka w 1995 roku, zebrane na doskonałej płycie ''The Sunday Times Autumn Collection: French Impressions'' (1995).
W konwencji transkrypcji klasyki na potrzeby muzyki pop utrzymana jest płyta ,,Hooked On Classic'' (1981) nagrana pod dyrekcją współpracującego z zespołem Electric Light Orchestra Louisem Clarkem, jaka sprzedała się w rekordowym nakładzie 10 milionów egz. stając się najpopularniejszą płytą z transkrypcjami muzyki klasycznej. W późniejszym okresie powstało mnóstwo nagrań utrzymanych w podobnym duchu, jednak płytę The Royal Philharmonic Orchestra pod batutą Louisa Clarke uznać należy za prekursorską i wyróżniającą się spośród innych później zrealizowanych w podobnej konwencji projektów, najwyższą z możliwych jakością będącą wypadkową maestrii Clarka i potraktowania tego przedsięwzięcia w sposób nie różniący się niczym od tego jaki towarzyszy tradycyjnym nagraniom muzyki klasycznej.
Doskonałym projektem okazała się też płyta ''The Royal Philharmonic Orchestra plays Disney Movie Favourites'' prezentująca najsłynniejsze tematy z disneyowskich filmów w klasycznych orkiestrowych wersjach.
W roku 2012 Royal Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Richarda Balcombe zrealizowała projekt sceniczno-płytowy ''What The World Needs Now... The Music Of Burt Bacharach''. Jak można się było spodziewać jeszcze przed premierą wydanej w listopadzie płyty, okazała się ona jednym z najlepiej zrealizowanych tzw.''songbooków'' w historii.
Poszczególne piosenki wykonują doskonali wokaliści współpracujacy z Royal Philharmonic Orchestra, a repertuar niezwykle trafnie podzielono pośród dysponujących odmiennymi sposobami interpretacji czworo artystów. Władająca głębokim silnym głosem Alison Jiear, posiadająca niezwykłe możliwości melodyczne i szeroki zakres głosu Mary Carewe, dysponująca czystym i pełnym harmonii tembrem Sarah Lark oraz jedyny męski głos w tym towarzystwie -świetny Graham Bickley, nadali albumowi niezwykłej kolorystyki i różnorodności.
Jakże wiele uroku ma w sobie ''Magic Moments'' przepełniona prawdziwą tytułową magią. Piękny, urzekający klimat tej piosenki doskonale na najnowszym songbooku Bacharacha udało się uchwycić dzięki fenomenalnej aranżacji i doskonałej interpretacji wokalnej Grahama Bickleya.
Wzrusza interpretacja Mary Carewe: ''(They Long To Be) Close To You'', doskonale zaaranżowanej i wzbogaconej świetnie brzmiącą partią trąbki i magicznie brzmiącymi chórkami w tle. Mary Carewe polska publiczność miała okazję poznać podczas wyśmienitego koncertowego show ''The Music Of Bond'' w 2011 roku, a kilka miesięcy przed ukzaniem się ''The Music Of Burt Bacharach'' pojawiła się jej doskonała płyta nagrana wraz z pianistą Philipem Mayersem: ''Serious Cabaret'' (2012) zawierająca 25 różnych tematów z lat 1900 - 1997 i będąca swego rodzaju antologią największych standardów ze świata kabaretu, jazzu oraz filmu.
Jakże hulaszczo brzmi ''What's New Pussycat?'' w wykonaniu Grahama Bickleya z monumentalnie grzmiącymi uderzeniami orkiestry podczas niemal wykrzykiwanego refrenu piosenki, jaka kiedyś należała do żelaznego repertuaru Toma Jonesa.
Trochę mniej przekonuje mnie zaranżowane na zbiorowe partie wokalne ''Raindrops Keep Fallin' On My Head'', natomiast wyjątkowo uroczo brzmi piękna interpretacja ''I'll Never Fall In Love Again'' wspomnianej wcześniej Mary Carewe.
Zachwyca wyjątkowo podniosły w nowej interpretacji nastrój ''Twenty-Four Hours From Tulsa'' (G.Bickley) doskonale zorkiestrowany i wyróżniający się wyjątkowo piękną aranżacją na instrumenty dęte i smyczkowe. To po prostu: perfekcyjna wersja!
Piękne melodie, zachwycające wokale i wyśmienite brzmienie perfekcyjnie zaaranżowanych partii doskonałej orkiestry. Wyjątkowy hołd dla bezsprzecznie jednego z największych twórców muzyki rozrywkowej jakim jest Burt Bacharach.
skład:
Royal Philharmonic Orchestra
dyrygent: Richard Balcombe
wokaliści: Graham Bickley, Mary Carewe, Alison Jiear, Sarah Lark
opis innej płyty Royal Philharmonic Orchestra:
________________________________________
tekst, fot. i skany: R.R.