[more]
Glenn Miller żył zaledwie 40 lat (1904-1944) a swą orkiestrę jaka odniosła oszałamiający sukces prowadził zaledwie przez cztery ostatnie lata życia (Miller zginął podczas II wojny światowej w wypadku lotniczym nad Kanalem La Manche). W ciągu tych czterech lat jednak zrewolucjonizował niemal konwencję muzyki jazzowej i przyczynił się do ogromnej popularyzacji tej muzyki w Europie. Wraz z orkiestrą wziął udział w dwóch szalenie popularnych filmach muzycznych (''Serenada w Dolinie Słońca'' oraz ''Żony orkiestry'') i wylansował szereg przebojów utrzymanych w większości w konwencji swingu (m.in. ''In The Mood'', ''Moonlight Serenade'', ''Tuxedo Junction'' czy ''Chatanooga Choo Choo''). Po jego śmierci orkiestra już bez swego lidera dała szereg koncertów w wyzwolonej po wojnie Europie (nowym szefem zespołu został przyjaciel Millera Tex Beneke) a w późniejszych latach koncertowała m.in. wraz z Frankiem Sinatrą, Johnnym Desmondem i Erickiem Delaneyem.
Orkiestra działa nieprzerwanie do dnia dzisiejszego, będąc dziś najpopularniejszym i najbardziej pożądanym zespołem swingowym na świecie a jej skład zasilają kolejne pokolenia muzyków. Dziś orkiestrę prowadzi Wil Salden a zespół nagrywa i koncertuje pod nazwą The World Famous Glenn Miller Orchestra dając ok. 300 koncertów rocznie, każdorazowo zapełniając największe sale na całym świecie.
Najnowszy album wydany w roku 2012 i program koncertowy upamiętniający cudowne melodie ery swingu i oddający hołd artystom lat 40-tych to ''In The Miller Mood'' (2012) złożony zarówno z klasyki Glenna Millera, jak i najbardziej znanych kompozycji innych big bandów, takich jak orkiestry Counta Basiego, Harry'ego Jamesa, czy Raya Anthony.
Bilety na grudniowe koncerty The World Famous Glenn Miller Orchestra w Polsce rozeszły się błyskawicznie. W Poznaniu początkowo planowany był jeden koncert, jednak ze względu na na ogromne zainteresowanie, organizatorowi polskiej trasy koncertowej -Agencji Makrokoncert udało się wynegocjować jeszcze jeden koncert w Poznaniu, na który jak się miało okazać bilety również rozeszły się do ostatniego miejsca, szczelnie wypełniając przestrzeń Auli UAM.
Muzyczną wizytówką Orkiestry jest słynna ''Księżycowa Serenada'' (''Moonlight Serenade''), która rozpoczęła pierwszy z dwóch poznańskich koncertów od pierwszych już dźwięków urzekając słuchaczy charakterystycznym brzmieniem klarnetów jakie od zawsze charakteryzuje ten ponadczasowy standard oraz niezwykłą perfekcją i wyjątkowym klimatem. Okres przedświąteczny okazał się wyśmienitym dla odbioru specyficznej, eleganckiej i wysublimowanej muzyki. Ze sceny wybrzmiały tak wspaniałe standardy jak ''Chatanooga Choo Choo'', ''Star Dust'' czy ''St. Louis Blues March'', ale także ze względu na zbliżające się Święta, specjalnie przygotowane na tą okazję utwory o charakterze świątecznym jak nieśmiertelne ''Jingle Bells'', podczas wykonywania których muzycy przywdziali czerwono-białe mikołajowe czapeczki, czy ''Santa Claus Is Coming To Town'', kiedy na scenie Auli UAM pojawił się w pełnej gali autentyczny Święty Mikołaj.
Niewątpliwy wpływ na klimat koncertu i odbiór muzyki tworzonej przez kilkunastoosobową orkiestrę miała stworzona choreografia. Każdy z muzyków podczas solówki wychodził przed orkiestrę zbierając gromkie brawa. Wil Salden okazał się oprócz wybitnego band leadera, pianisty, dyrygenta i wokalisty również wyjątkowym showmanem prowadząc cały koncert z właściwą elegancją ale też poczuciem humoru.
Kilkakrotnie na scenie pojawiała się wokalistka urozmaicając program o przygotowane na ten wieczór standardy wokalno-instrumentalne, oraz kwartet The Moonlight Serenaders działający zarówno u boku The World Famous Glenn Miller Orchestra, jak i niezależnie. Doskonałe harmonie wokalne jakimi ozdobiono repertuar koncertu były kolejnym wielkim atutem tego przedświątecznego magicznego wieczoru, który podzielony był na dwa sety.
Swego rodzaju kulminacją było wykonanie pod koniec recitalu słynnego porywającego tematu ''In The Mood'', uznawanego za jeden z najsłynniejszych i najczęsciej wykonywanych przez rozmaitych artystów tematów muzycznych ubiegłego stulecia.
''Księżycowa Serenada'', która otwarła koncert pojawiła się też na koniec, tym razem w wersji instrumentalno-wokalnej pozostawiając zgromadzoną publiczność w doskonałym nastroju, jaki dzięki spędzonym dwóm godzinom z muzyką wiecznie żywą i wywołującą wciąż niezwykłe emocje, pozostał zapewne w sercach na długo po koncercie.
Wspaniały, perfekcyjnie przygotowany program i ponadczasowy repertuar wyśmienicie opracowany i zagrany był okazją dla starszych słuchaczy do przeniesienia się do lat młodości, dla młodszych natomiast niepowtarzalną lekcją historii.
The World Famous Glenn Miller Orchestra, 19.12.2012, Poznań -Aula UAM
________________________________________
PRIVATE COLLECTION
________________________________________
SoSaLa: Nu World Trash /CD 2011, DooBeeDoo Records/
Ja-Jou-Ka; Nu Persian Flamenco; Welcome New Iran; Khorasan; Vatan Kojai?; Happy April Fool's Day; Ny's Sa-Si-Su-Se-So; Sad Sake; Everyday Blues
Irański saksofonista, kompozytor i producent muzyczny Sohrab Saadat Ladjevardi ma w swej biografii wpisaną działalność muzyczną w bardzo różnych i odległych miejscach świata. Dzieje się tak za sprawą jego podróżniczego trybu życia. W roku 1953 urodził się w Szwajacarii by w kolejnym roku zamieszkać w Niemczech. 20 lat później przenosi się do Japonii lecz podróżuje koncertując niemal na wszystkich kontynentach nagrywając i wydając płyty m.in. w Niemczech i Stanach Zjednoczonych wraz z muzycznymi przyjaciółmi z różnych stron świata. Muzyczne znajomości Sohraba Saadata Ladjevardi obejmują również polskich muzyków, bowiem podczas pobytu w USA występował razem z grupą Kapela ze Wsi Warszawa.
Najnowszą płytę nagraną wraz z dziesięcioma muzykami różnych narodowości, której okładkę ilustrują zdjęcia autorstwa berlińskiego fotografa Tasja Keetmana Muzyk firmuje jako So Sa La a wydał ją w USA nakładem własnej wytwórni DooBeeDoo Records.
Perskie motywy muzyczne, free jazzowe eksperymenty i niezwykła fantazja muzyczna Ladjevardi dały wyśmienity efekt. Nawiązania do ludowej muzyki Bliskiego Wschodu, Afryki i Azji są zaskakująco z sobą zespojone, jakby pochodzące z tego samego źródła. Ladjevardi stworzył tym samym zupełnie nową estetykę world music tworząc nieznany dotąd tygiel gatunkowy.
Rozimprowizowane partie instrumentów dętych, niejednokrotnie przetworzone elektronicznie, iście rockowe emanujące niemal agresją partie elektrycznych gitar i natchniony głos Ladjevardi wykrzykujący na tle muzyki podniosłym tonem tajemnicze teksty towarzyszą nam od początku płyty. Czasem krzyki, innym razem melorecytacja nadają utworom klimatu swego rodzaju szamańskiego obrzędu.
Wszystkie utwory poza tradycyjną perską melodią ''Khorasan'' wykonaną z niezwykłą ekspresją są dziełami Sohraba Saadata Ladjevardi.
''Nu World Trash'' to wspaniały muzyczny koktajl, w którym jazz wydaje się niezastąpionym spoiwem brzmieniowym całości.
skład:
Sohrab Saadat Ladjevardi - wokal, saksofon
''Indofunk'' Satish - trąbka
Sylvain Leroux - flet
Alejandro Castellano - gitara
Ladell Mclin - gitara
Derek Nievergelt - kontrabas
Damon Banks - kontrabas
Swiss Chris - perkusja
Kurt Dahlke - elektronika
Mar Gueye - sabar
Massamba Diop - instr.perkusyjne
Piruz Partow - electric tar
________________________________________
Matt WILSON's Arts & Crafts: An Attitude For Gratitude /CD 2011, Palmetto/
Poster Boy; Happy Days Are Here Again; Little Boy With The Sad Eyes; You Bet; Bubbles; Cruise Blues; No Outerwear; Teen Town; There's No You; Stolen Time; Bridge Over Troubled Water
Nowojorski perkusista Matt Wilson jest dziś jednym z najbardziej znanych artystów jazzowych na świecie, którego charakteryzuje wyjątkowo melodyjny styl grania (co w przypadku perkusistów należy do rzadkości). Matt Wilson to także utalentowany kompozytor, lider zespołu, producent i wykładowca muzyczny, postać której magazyn ''Jazziz'' w numerze z września 2012 (volume 29 number 06) poświęcił kilka stron, a jego postać ozdobiła okładkę jednego z poprzednich numerów magazynu (wcześniej znalazł się też na okładkach ''Downbeat'' i ''JazzTimes''). Miał okazję wystąpić w Białym Domu jako muzyk specjalnie uformowanej grupy All Star podczas koncertu jazzowego prowadzonego przez Prezydenta Baracka Obamę. W skład tej formacji weszli też m.in. Herbie Hancock, Dee Dee Bridgewater, Dianne Reeves, Chris Botti i Randy Brecker. Jest stałym współpracownikiem takich artystów jak choćby Joe Lovano, John Scofield, Charlie Haden i Lee Konitz, a poza tym w ciągu swej kariery koncertował m.in. z Elvisem Costello, Cedarem Waltonem, Johnem Zornem, Wynthonem Marsalisem, Michaelem Breckerem, Patem Metheny i Billem Frisellem. Dotychczas pojawił się na ponad 250 (!) płytach jako sideman i dorobił się dziewięciu płyt autorskich. Jego własnym projektem jest zespół Matt Wilson's Arts & Crafts, z którym nagrał album ''An Attitude For Gratitude'' (2011). Nagraniem pilotującym niejako ten album był utwór ''No Outerwear'', który znalazł się m.in. na dwupłytowej kompilacji ''Summer 2012'' ukazującej niezwykle rozległy wachlarz nagrań wybranych z płyt będących bestsellerami jazzowymi lata 2012 i zarazem będącą wyśmienitą kompilacją aktualnych dokonań muzyki improwizowanej począwszy od smooth jazzowych klimatów spod znaku Franka Gambale'a zakończywszy na klasycyzujących fortepianowych tematach Chicka Corei.
Wśród jedenastu nagrań wypełniających album ''An Attitude For Gratitude'' znajdziemy poza nowymi oryginalnymi kompozycjami, także przeróbki takich ''perełek'' jak choćby ''You Bet'' Johna Scofielda, ''Teen Town'' Jaco Pastoriusa czy wreszcie kończący płytę ''Bridge Over Troubled Water'' -wielki przebój duetu Simon & Garfunkel.
Rytmiczne i pełne energii utwory sąsiadują w tym zbiorze z pięknymi balladami jazzowymi. Jedną z nich jest nowo opracowana wersja ''Happy Days Are Here Again'' Miltona Agera z 1929 (słynna z wykonania Barbry Streisand) z doskonałą, wzruszającą linią trąbki Terella Stafforda, który wniósł do nagrań niezwykłego ducha i niejednokrotnie bardzo rozbudowane partie improwizowane.
Inną balladą w repertuarze płyty jest ozdobiona olśniewającą partią kontrabasu kompozycja mistrza tego instrumentu -Martina Winda: ''Cruise Blues''. To także wyśmienity popis G.Versace w klasycznym jazzowym fortepianowym stylu.
Doskonałym przykładem utworu nasyconego ogromną dawką fantazyjnej inwencji każdego z instrumentalistów jest ''Little Boy With Sad Eyes'' Nata Adderly. To najdłuższe (ponad 9 minut) nagranie, podczas którego zachwycić się możemy zarówno rozbudowaną partią dętą jak i wyśmienitymi organami Gary'ego Versace i kontrabasem, na którym techniką arco, a więc przy użyciu smyczka w wyrafinowany sposób ''czaruje'' Martin Wind.
Bardzo swobodną strukturą charakteryzuje się pierwsza z trzech autorskich kompozycji Matta Wilsona zamieszczona w programie ''An Attitude For Gratitude'': ''Bubbles''. ''Galopada'' kontrabasu, impresje T.Stafforda, swawolny akordeon, po który sięgnął w tym utworze G.Versace i przede wszystkim nie pozostawiająca najmniejszych wątpliwości co do tego kto jest leaderem tego projektu -perkusja Wilsona. Do skomponowania tego teamatu zainspirował Perkusistę wiersz Carla Sanburga, który zresztą na koniec utworu Wilson recytuje.
Druga z kompozycji Wilsona na płycie to utrzymany w średnim tempie, nasycony nutą optymizmu temat ''No Outenwear''. Chciałoby się rzec: klasyczny amerykański jazz. To doskonały przykład amerykańskiej fantazji kompozytorskiej a zarazem kapitalny hołd dla wielkich mistrzów z lat 60-tych.
Trzecie autorskie dzieło leadera na płycie to ''Stolen Time'' oparte na robiących wrażenie bardzo swobodnych partii, impresjach instrumentalnych.
W ''Teen Town'' Pastoriusa Stafford gra przy użyciu tłumika, Versace ''czaruje'' elektrycznym brzmieniem organów, a ''pierwsze skrzypce'' przejmuje po chwili sekcja rytmiczna. Świetna wersja utworu znanego z płyty Weather Report: ''Heavy Weather'' z 1977 roku.
''There's No You'' Hala Hoppera jest solowym popisem Stafforda, który odkrywa dla nas zupełnie inne oblicze popularnej kompozycji z 1944 roku, którą włączył w przeszłości do swego repertuaru m.in. sam Louis Armstrong.
Umieszczony na samym końcu albumu ''Bridge Over Troubled Water'' w kojący i uspakajający sposób doskonale zamyka całość. To przede wszystkim wspaniała partia fortepianu Versace, który zdaje się perfekcyjnie radzić sobie zarówno z akordeonem, organami jak i przede wszystkim klasyczną jazzową klawiaturą.
Wspaniały album wyśmienitego perkusisty i band leadera, ciągle niewystarczająco docenianego w Europie, a zarazem doskonały przykład współczesnej muzyki improwizowanej śmiało czerpiącej z dokonań najróżniejszych stylistyk muzycznych.
skład:
Terell Stafford - trąbka, flugelhorn
Gary Versace - instr.klawiszowe, akordeon
Martin Wind - kontrabas
Matt Wilson - perkusja, głos
________________________________________
NOWOŚĆ !
Peter ROSENDAL: Old Man's Kitchen /CD 2012, Stunt Records/
Chrysanthemum; Crescent; Sabotage; Gold Fever; Funny Dance; Old Man's Kitchen; The Rabbit; Saltomortale; Carousel; Bamboo; Winter Is Coming; Gravel
Mający na swym koncie jak dotąd trzy statuetki Grammy pianista Peter Rosendal może znany być polskim miłośnikom jazzu choćby z współpracy z Tomaszem Stańko. Artysta pojawia się w rozlicznych składach instrumentalnych, a materiał wypełniający album ''Old Man's Kitchen'' zrealizowany został w sekstecie. Instrumentami stricte melodycznymi są w utworach skrzypce, puzon i klarnet. Sześcioosobowy zespół jakiego słuchamy w tym programie to wyjątkowi muzycy z Danii, spośród których każdy jest wyjątkową indywidualnością. Na trzecim albumie nagranym przez Rosendala dla wytwórni Stunt Records leadera słyszymy grającego w poszczególnych utworach na różnych fortepianach co stanowi niezwykłe urozmaicenie brzmieniowe całego albumu.
Warto zwrócić uwagę na przykuwającą uwagę szatę graficzną tego atrakcyjnego również pod względem edycyjnym wydawnictwa, za którą odpowiedzialny jest Paul Wilson. Intryguje conajmniej tak samo jak słynny album Theoloniusa Monka: ''Underground'' (1968).
Muzyka wypełniająca płytę ''Old Man's Kitchen'' złożona z własnych kompozycji Rosendala zawiera wiele zaskakujących i różnorodnych składników stylistycznych stwarzając tym samym przestrzeń dla zupełnie nowej, odkrywczej estetyki muzycznej.
Bardzo tradycyjnie i wyjątkowo uroczo, co jest wielką zasługą skrzypiec i puzonu, brzmi druga kompozycja na płycie ''Crescend''.
W podobnym klimacie choć w nastroju pełnym optymizmu utrzymana jest ''Gold Fever''. To piękna ballada jazzowa wyposażona w piękną i ujmującą melodię. Wyjątkowo absorbującym jest tu zarówno fortepian jak i partia puzonu Petera Jensena.
Funkujący rytm i coś w rodzaju połączenia fusion z pastiszem muzyki klezmerskiej dominuje podczas utworu tytułowego.
Poszczególne nagrania tworzące ''Old Man's Kitchen'' są krótkie i dopracowane do perfekcji. Bez zbędnych w przypadku tej płyty rozwiązłych solówek i nadmiernego eksponowania skłonności improwizatorskich. To urocze, zamknięte miniatury o zwięzłej strukturze emanujące wyjątkową urodą. Do takich należy choćby niespełna 2-minutowy ''The Rabbit'', czy humorystyczne ''Saltomortale''.
Ilustracyjny charakter kompozycji jest atutem ''Carousel'' zbudowanego z kilku części kreujących odmienne nastroje. To także miejsce dla solowego popisu kontrabasisty składu Kaspara Vadsholta.
Peter Rosendal bezbłędnie potrafi łączyć stylistykę mainstreamową z nowoczesnymi rozwiązaniami melodycznymi, a do tego posiada rzadko spotykane wśród wirtuozów muzyki improwizowanej muzyczne poczucie humoru, którym emanuje stosując rozmaite rozwiązania dźwiękowe jakich doszukać możemy się na płycie.
skład:
Peter Rosendal - instr.klawiszowe, instr.perkusyjne, wokal
Kristian Jorgensen - skrzypce
Peter Fuglsang - klarnet
Peter Jensen - puzon
Kaspar Vadsholt - kontrabas
Jeppe Gram - perkusja
opisy innych płyty Stunt / Sundance:
___________________________________
tekst, fot. i skany: R.R.